Πρώτη Σερρών: Σήμερα Κυριακή 30 Οκτωβρίου ημέρα Τιμής και Μνήμης Πρωταίων Ομήρων σε Βουλγαρικά Τάγματα Εργασίας (1917 – 1918) Να δώσουμε όλοι το παρόν και φόρο τιμής

Σχόλιο του blog:Θα είμαι και εγώ κοντά σας.

Νικόλαος Μπακάλης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Δήμος Αμφίπολης, η Τοπική Κοινότητα Πρώτης και οι φορείς της Πρώτης: Φιλόμουσων, Π. Σ. Άρης, Ορειβατικός, Γυναικών, Λέσχη Φίλων ΠΑΟΚ, Γονέων και Κηδεμόνων του 6/θέσιου Δημοτικού Σχολείου, Ορειβατικός Πρωταίων Θεσσαλονίκης, Πρωταίων Σερρών, Πρωταίων Αθηνών, Αγροτικός Συνεταιρισμός, Πτηνοτροφικός Συνεταιρισμός καθώς και η εφημερίδα "Τα Νέα του Δήμου Πρώτης".
Σας προσκαλούν.....
Σήμερα Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στην «Ημέρα Τιμής και Μνήμης», που οργανώνουν για τα θύματα των Βουλγαρικών Ταγμάτων Εργασίας, τα γνωστά «Ντουρντουβάκια».
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
- Επιμνημόσυνη Δέηση στο μνημείο των θυμάτων στην πλατεία του χωριού.
- Προσκλητήριο νεκρών.
- Τήρηση ενός λεπτού σιγής.
- Κατάθεση στεφάνων.
- Ανάκρουση Προσευχής και Εθνικού Ύμνου από τη Φιλαρμονική.
- Χαιρετισμός Δημάρχου Αμφίπολης κ. Μελίτου Κωνσταντίνου.
- Ομιλία με θέμα: «Ξεχασμένες σελίδες της ιστορίας μας: Η ομηρία των Πρωταίων στη Βουλγαρία κατά το 1917 – 1918».
- Θα ακολουθήσει δεξίωση.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.
Ο Δήμος Αμφίπολης Το Τοπικό Συμβούλιο Οι φορείς

Επιμέλεια: Παύλος Π.Νούνης

Περισσότερα...

Έφυγε χθές απο ζωή γνωστός έλληνας ηθοποιός..

Έφυγε απο την ζωή πριν απο λίγο ο ηθοποιός Ο ηθοποιός Πάνος Νικολαΐδης!
Παρακάτω μια τελευταία του συνέντευξη….καλό ταξιδί και καλό παράδεισο….
Απο την Μαίρη Γκαζιάνη
«Όταν τελειώνει η παράσταση δεν υπάρχει ρόλος, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου», μας λέει ο Πάνος Νικολαΐδης.
ΕΡ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα με τα πολλά θέατρα και τους άπειρους κινηματογράφους. Σε ποια ηλικία θυμάσαι να ήταν η πρώτη γνωριμία σου μαζί τους;
ΑΠ. Σίγουρα ήταν πριν την ηλικία των έξι ετών. Είχα τη τύχη να έχω πατέρα θεατρόφιλο. Αλλά δεν έβλεπα μόνο, έξι ετών έπαιξα για πρώτη φορά στο Εθνικό θέατρο στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Ζητούσαν παιδάκια για τελώνια και με διάλεξε ο Δημήτρης Νικολαΐδης ο ηθοποιός. Θυμάμαι έβγαινα στη σκηνή με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, με ρωτούσε πως με λένε κι εγώ απαντούσα Σιναπόσπορο. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η ημέρα που έπαιζα με 39 πυρετό. Τότε κατάλαβα πόσο υπεύθυνο είναι αυτό που έκανα.

ΕΡ. Και η επόμενη φορά που βρέθηκες στο θεατρικό σανίδι ποια ήταν;
ΑΠ. Τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία 9 ετών έπαιξα με την Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, αφού πρώτα πέρασα από οντισιόν. Με αυτή τη παράσταση καταστάλαξα μέσα μου ότι το θέατρο ήταν αυτό που ήθελα να ασχοληθώ στη ζωή μου.
ΕΡ. Πως ήταν τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια ανάμεσα σε σχολείο και θέατρο; Είχες χρόνο για παιχνίδι;

ΑΠ. Ήμουν υπερκινητικός και ακούραστος. Τίποτα δεν μπορούσε να μου στερήσει το παιχνίδι. Βρισκόμουν συνέχεια στη αλάνα και έπαιζα μπάλα. Ήμουν όμως και ονειροπόλος. το φλερτ έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εφηβεία μου. Α! ήμουν και μυθομανής, όλο ιστορίες έφτιαχνα.
ΕΡ. Μεγαλώνοντας σπούδασες σε τρεις διαφορετικές σχολές υποκριτικής. Το έκανες για να γνωρίσεις διαφορετικές μεθόδους, δασκάλους ή συνέβαινε κάτι άλλο;
ΑΠ. Στο θέατρο όλα συμβαίνουν και όλα όχι… απλά… μου άρεσε να βλέπω και άλλα κορίτσια…
ΕΡ. Υπάρχει κάποιος δάσκαλός σου που τον ξεχώριζες; Κάποια συμβουλή που κρατάς μέχρι σήμερα;
ΑΠ. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος ήταν και παραμένει ο Κάρολος Κουν αλλά τον έζησα λίγο. Η καλύτερη χρονιά μου ήταν με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Μεγάλος δάσκαλος κι ο Μιχαηλίδης αλλά δεν δίδασκε τότε. Συμβουλές έχω κρατήσει πολλές…

ΕΡ. Ως απόφοιτος ποια ήταν η πρώτη θεατρική εμπειρία σου;
ΑΠ. Τέλειωσα, αισίως, τη σχολή Κωνσταντινίδη με δάσκαλο τον Δημήτρη Κεχαΐδη. Αρίστευσα στις εξετάσεις με το έργο «Το ημερολόγιο ενεός τρελού» και άνοιξα τα φτερά μου. Το ίδιο καλοκαίρι βρισκόμουν σε τουρνέ, συμμετείχα στη τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή.
ΕΡ. Από τα πρώτα χρόνια της θεατρικής σου πορείας συνεργάστηκες με πολύ μεγάλους ηθοποιούς. Θέλεις να μας αναφέρεις μερικούς;
ΑΠ. Είχα την ευτυχία να βρεθώ δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα όπως Δημήτρης Χορν,  Έλλη Λαμπέτη, Μάνος Κατράκης, Στέφανος Ληναίος, Έλλη Φωτίου, Θύμιος Καρακατσάνης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Πέτρος Φυσσούν, Νικήτας Τσακίρογλου, Χρυσούλα Διαβάτη, Μαρία Μοσχολιού, Φάνης Χηνάς, Πίτσα Μπουρνόζου και πολλοί, πολλοί άλλοι…
 
ΕΡ. Ως νέος ηθοποιός πως αισθανόσουν δίπλα τους;
ΑΠ. Άνετα. Δεν είχα κανέναν πρόβλημα. Μάθαινα!
ΕΡ. Ποιες συνεργασίες θυμάσαι πιο έντονα;
ΑΠ. Κοίταξε, κάποιοι άνθρωποι μένουν… Οι συνεργασίες μπορεί να είναι 
και καλές και κακές… αλλά πάντα κάτι μένει… κέρδος…

 

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον ηθοποιό Πάνο Νικολαΐδη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.

ΕΡ. Υπάρχουν περιστατικά που θυμάσαι με νοσταλγία ή με πίκρα;
ΑΠ. Περιστατικά υπάρχουν πολλά, δεν γίνεται να μην υπάρχουν. Στα άσχημα δεν θα ήθελα να αναφερθώ γιατί δεν έχω αντίλογο. Τα καλά είναι πάρα πολλά…. Αυτό που κρατάω είναι ότι όλοι αγαπούσαμε το θέατρο. Το θεατρικό παράπονό μου είναι ότι, ενώ σε ηλικία 6 ετών έπαιξα σε παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν, αυτό δεν επαναλήφθηκε ποτέ, όταν μεγάλωσα.
ΕΡ. Δημιούργησες φιλίες μέσα από το χώρο της υποκριτικής;
ΑΠ. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα του θεάτρου. Φυσικά είχα, έχω και θα έχω μέχρι το κλείσιμο της αυλαίας. Δυστυχώς, μετά από κάθε συνεργασία σχεδόν χανόμαστε αλλά η αγάπη και η εκτίμηση παραμένει.
 

ΕΡ. Θέλεις να μας αναφέρεις μερικές από τις σημαντικότερες παραστάσεις σου;
ΑΠ. Ριχάρδος Γ, Καλόγριες, Ο μικρός Πρίγκιπας, Οι εφοπλιστές, Ο Άγιος Πρεβέζης, Ο Γλάρος, Οι βρυκόλακες, Οι επιτρέποντες, Φου και πολλά άλλα.
ΕΡ. Μεγαλώνοντας έγινες εσύ το πρότυπο για πολλούς νέους ηθοποιούς. Πως τους αντιμετώπιζες ως παλαιότερος;
ΑΠ. Αγαπώ τα νέα παιδιά, ποτέ δεν ήθελα να κάνω παρατηρήσεις, δεν ήθελα να πληγώσω κανένα παιδί. Συμβουλές έδινα μόνο όταν με ρωτούσαν.
 

ΕΡ. Έχεις συμμετάσχει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Ποια είναι η γνώμη σου για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;
ΑΠ. Ο κινηματογράφος είναι κάτι άλλο, είναι σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, σεναριογράφος κ.α., ο ηθοποιός είναι εργαλείο όλων αυτών, άσχετα αν έχει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας. Σήμερα ο κινηματογράφος έχει αλλάξει, αλλά πάντα θα υπάρχουν ταινίες που θα παραμείνουν κλασσικές.
ΕΡ. Και στην τηλεόραση είχες πολλές συμμετοχές. Σήμερα η τηλεόραση δίνει ευκαιρίες σε ηθοποιούς ν΄ αναδείξουν το ταλέντο τους;
Αν έχουν ταλέντο ναι, αναδεικνύεται.
ΑΠ. Με την σκηνοθεσία έχεις ασχοληθεί;
Λίγες φορές. Θέλω να ξαναδοκιμάσω και σε άλλες ιδέες που έχω, πρωτοποριακές.
ΕΡ. Το σπίτι σου ή το θέατρο θεωρείς ότι είναι ο «φυσικός» σου χώρος;
ΑΠ. Και τα δυο. Ας μην υπερβάλλουμε. Περνάμε πολλές ώρες στο θέατρο. Είναι μια φυγή, μια απόδραση από εμάς τους ίδιους.
ΕΡ. Ένας ηθοποιός επηρεάζεται από ένα ρόλο; Χρειάζεται χρόνο για να απεμπλακεί συναισθηματικά από αυτόν;
ΑΠ. Ωραία ερώτηση γιατί υπάρχει η εντύπωση ότι ο ηθοποιός «ντύνεται» έναν ρόλο προσπαθώντας να τον πλησιάσει. Όταν τελειώνει η παράσταση δεν υπάρχει ρόλος, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου.
 
ΕΡ. Τι χρειάζεται για να πετύχει κάποιος στον θεατρικό χώρο, ταλέντο ή πάθος;
ΑΠ. Όλα! και θράσος, με την καλή έννοια… και τύχη… πολύ τύχη όμως.
ΕΡ. Τι θα συμβούλευες τους νέους που θέλουν ν΄ ασχοληθούν με την τέχνη της υποκριτικής;
ΑΠ. Πρώτα απ’ όλα να την αγαπάνε σωστά και με όλα τα δύσκολα, Να ξέρουν ότι δεν παραμένουν όλοι στο επάγγελμα κι ακόμα να πιστεύουν στον εαυτό τους.
ΕΡ. Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σου. Ετοιμάζεις κάτι για τον Χειμώνα;
ΑΠ. Ο χρόνος μικραίνει… νιώθω πια ότι κάθε παράσταση μπορεί να είναι η τελευταία… για πολλούς λόγους… θέατρο λοιπόν και μια ταινία.
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Να μην πεθάνει ποτέ το θέατρο! Σ΄ ευχαριστώ! Είσαι πολύ γλυκιά!
Η φωτογράφιση, πριν και κατά τη διάρκεια της παράστασης «Επιτρέποντες» του Μενάνδρου στο Μπάτη Π. Φαλήρου, πραγματοποιήθηκε από τον Θωμά Γιαννάκη

http://expresstime.gr/efige-prin-apo-ligo-apo-zoi-gnostos-ellinas-ithopios/ 

Επιμέλεια : Παύλος  Π.Νούνης 

 

Περισσότερα...

Αφειερώματα:Ήρωες είναι αυτοί οι ηθοποιοί, όχι αυτοί που τους παριστάνουν τώρα

Στην πρώτη γραμμή του πολέμου του 1940 βρέθηκαν δυο μεγάλοι ηθοποιοί του ελληνικού κινηματογράφου, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια μάχης και νοσηλεύτηκε. Όταν έγινε καλά κι ενώ υπηρετούσε στα μετόπισθεν, ζήτησε να τον ξαναστείλουν στην πρώτη γραμμή. Ο δημοφιλής ηθοποιός έλαβε και μετάλλιο τραυματία πολέμου.

Μία ασπρόμαυρη φωτογραφία που δείχνει τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ντυμένο φαντάρο, ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook ο γνωστός δημοσιογράφος και γιος του, Δημήτρης Κωνσταντάρας με το εξής σχόλιο:

«Εκπληκτική -και άγνωστη σε μένα- φωτογραφία του πατέρα μου ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, το 1940, στα βουνά. Ευχαριστώ τον φίλο και συνάδελφο Τάσο Κοντογιαννίδη που μου την έστειλε αφού τη δημοσίευσε στην εφημερίδα του.

Από αριστερά στη φωτογραφία όρθιοι: Δ. Γαλερίδης (δημοσιογράφος), Γεώργιος Καρτάλης (υπουργός), Δ. Θιβαδόπουλος (καθηγητής), Γεώργιος Θεοτοκάς (συγγραφέας), Συμεόνογλου (βιομήχανος), Κώστας Μάγερ (δημοσιογράφος). Καθιστοί: Ευ. Μαγκλιβέρας (βαρύτονος), Λάμπρος Κωνσταντάρας (ηθοποιός), Κώστας Σάμιος (τενόρος) και Τσαλίκης (έμπορος)».

Ακόμα, το 1940, ο ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος κλήθηκε να υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή και πήρε μέρος σε μεγάλες μάχες. Οι συνθήκες διαβίωσης πάνω στα βουνά ήταν πολύ σκληρές για εκείνον και τους υπόλοιπους φαντάρους.

Πολύ αργότερα, όταν ο πόλεμος ήταν μια μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν, ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: «Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες».

Ο Παπαγιαννόπουλος βγήκε ζωντανός από την πρώτη γραμμή του μετώπου και μετά τη συνθηκολόγηση επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Διακοφτό, με τα… πόδια!

 

http://thessbomb.blogspot.gr/2016/10/blog-post_1490.html#more 

Επιμέλεια : Παύλος Π.Νούνης

 

Περισσότερα...

Αφειερώματα: Η πείνα στα χρόνια της Κατοχής. Γιατί η Ελλάδα το 1940 δεν είχε να θρέψει τα παιδιά της;

επιμέλεια Κωνσταντίνου Λούβρου, M.D.
Ανάμεσα στα πολλά βάσανα που πέρασε ο ελληνικός λαός την περίοδο της Κατοχής, το πιο τρομερό ήταν η μεγάλη πείνα, από την οποία ειδικά τον πρώτο χρόνο (1941-1942) πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι.

Οι κατακτητές άρπαξαν από τη χώρα ό,τι τους ήταν χρήσιμο για τον πόλεμο που συνέχιζαν με άλλες χώρες (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος): τρόφιμα, πρώτες ύλες από τα εργοστάσια, μεταφορικά μέσα και καύσιμα, χρήματα. Έπεσε μεγάλη φτώχεια γιατί έκλεισαν εργοστάσια και μαγαζιά και ο κόσμος έμεινε χωρίς δουλειά. Επίσης τα λεφτά έχασαν την αξία τους γιατί οι κατακτητές τύπωναν δικά τους σε μεγάλες ποσότητες και ανάγκαζαν τους Έλληνες να τα δέχονται για αληθινά. Μετά από λίγο καιρό, για να αποκτήσει κάποιος οτιδήποτε έπρεπε να το ανταλλάξει με κάτι άλλο γιατί κανείς δε δεχόταν χρήματα.  

Η κατάσταση της Ελλάδος πριν το 1940.

Πριν από τον πόλεμο η Ελλάδα δεν είχε αυτάρκεια σε τρόφιμα και επομένως, για να διατηρηθεί το επίπεδο διατροφής του λαού, ήταν απαραίτητος ο συμπληρωματικός εφοδιασμός της από το εξωτερικό. Η Ελλάδα του 1940, για 25 χρόνια είχε παλέψει, με σοβαρότατα προβλήματα. Είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά και να ξεπεράσει τις οικονομικές επιπτώσεις και να αφομοιώσει το ενάμισι περίπου εκατομμύριο προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Οι προπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις λαμβάνουν δραστήρια μέτρα και προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής. Παρ’ όλα αυτά, και η αυξανόμενη παραγωγή δεν ήταν αρκετή για να θρέψει ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό και να εξασφαλίζει την αυτάρκεια της χώρας σε τρόφιμα και οι εισαγωγές αγαθών εξακολουθούν να είναι αναγκαίες. Ο ελληνικός αγροτικός πληθυσμός ζει με μεγάλη λιτότητα έχοντας ως κύριο διατροφικό μέσο το ψωμί. Η κατανάλωση κρέατος, γάλακτος και ψαριών καθώς και των προϊόντων πολυτελείας (τσάι, καφές, κακάο κ.ά.) είναι εξαιρετικά χαμηλή. Καθώς πλησιάζει η έκρηξη του πολέμου η κατάσταση επιδεινώνεται. Οι τοπικές επιστρατεύσεις, οι στρατιωτικές προπαρασκευές και η εκτέλεση αμυντικών έργων απορροφούν ολοένα και περισσότερα αποθεματικά ποσά. Ταυτόχρονα ο κίνδυνος της σύρραξης προξένησε δικαιολογημένο πανικό στον λαό με αποτέλεσμα την πρωτοφανή αγοραστική κίνηση σε ολόκληρη τη χώρα που εξαφάνισε κάθε διαθέσιμο απόθεμα αγαθών. Η έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 προκάλεσε εξάλλου δυσχέρειες στο εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδος αλλά και στην υπερπόντια ελληνική ναυτιλία, που επέφερε αναπόφευκτες συνέπειες στον απαραίτητο εφοδιασμό από το εξωτερικό και κατ’ επέκταση στον εντοπισμό του ελληνικού πληθυσμού. 

Η επιστράτευση στερεί τη γεωργία από τα απαραίτητα εργατικά χέρια, ενω η επίταξη των μεταφορικών μέσων και των υποζυγίων αποδυναμώνει και δυσχεραίνει καταστροφικά την παραγωγή. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η παρατεταμένη ξηρασία που οδηγεί σε μεγάλη μείωση της φθινοπωρινής σποράς (μόνο το 1/10 της κανονικής) αλλά και η έλλειψη σπόρων, λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων και καυσίμων εξαιτίας του πολέμου. Το 1941 η σοδειά έχει πέσει στο μισό τόσο εξαιτίας του πολέμου αλλά και εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών. 

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι πρώτες ελλείψεις έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πριν ακόμη την έλευση του κατακτητή. Μετά την αρχή της Κατοχής η πείνα κάνει αισθητή την παρουσία της, χωρίς να φτάσει όμως ακόμη στο σημείο που θα βρεθεί αργότερα. Στις αρχές φθινοπώρου του 1941 ήδη τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν σχεδόν εκμηδενισθεί. Τα περισσότερα λαϊκά συσσίτια που ιδρύονται το καλοκαίρι διακόπτουν τη λειτουργία τους γιατί δεν διαθέτουν τα μέσα και δεν βρίσκουν τρόφιμα. 

Πιο πολύ υπέφεραν από την πείνα οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων και ειδικά της Αθήνας καθώς και οι κάτοικοι των νησιών. Αυτό συνέβη γιατί με τον πόλεμο είχαν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό οι δρόμοι και δεν μπορούσαν να έρθουν τρόφιμα (σιτάρι, λάδι, όσπρια, λαχανικά) από την επαρχία όπου τα καλλιεργούσαν. Επίσης, όπως είδαμε, οι κατακτητές είχαν αρπάξει τα περισσότερα αυτοκίνητα και καύσιμα. Άλλος λόγος ήταν ότι οι αγρότες στην επαρχία δεν εμπιστεύονταν τους κατακτητές και την κυβέρνηση από τους Έλληνες «δωσίλογους» που είχαν διορίσει οι πρώτοι, για να τους πουλήσουν τα προϊόντα τους και να πάρουν χρήματα χωρίς αξία. Προτιμούσαν λοιπόν να τα κρατήσουν και να τα καταναλώσουν οι ίδιοι ή να τα ανταλλάζουν με άλλα προϊόντα που είχαν ανάγκη. Έτσι όμως δεν έφταναν τρόφιμα στις πόλεις. 

Επιπλέον η διαίρεση της χώρας σε τρεις ζώνες κατοχής κάνει πολύ πολύπλοκη τη διανομή τροφίμων. Εξάλλου, αν και η βουλγαρική ζώνη περιελάμβανε μόνο το 11% του πληθυσμού και το 15% του εδάφους, διέθετε ωστόσο το 40% της παραγωγής σιταριού, το 60% της παραγωγής σίκαλης και αβγών, το 50% των οσπρίων και το 80% του βουτύρου, προϊόντα που πρωταγωνιστούσαν στην ελληνική διατροφή. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής η Βουλγαρία δεν αποδέχθηκε να παραχωρήσει κανένα από αυτά τα αγαθά στις υπόλοιπες ζώνες, οι οποίες εξάλλου περιελάμβαναν και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Των τελευταίων μάλιστα ο αριθμός είχε αυξηθεί δραματικά μετά την αποχώρηση των στρατιωτών από τις εμπόλεμες ζώνες και τη μεταφορά τους εκεί, όπου περίμεναν ότι το ελληνικό κράτος θα τους μετέφερε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η κυβέρνηση από την άλλη δεν κατορθώνει να συγκεντρώσει το σιτάρι και τα άλλα γεωργικά προϊόντα από τη γερμανοϊταλική αγροτική ζώνη αφού οι χωρικοί κρύβουν τη σοδειά τους. Πολλοί, ιδιαίτερα οι εύποροι αγρότες, διατηρούν κρυφές αποθήκες, για να ανεβάζουν τις τιμές, ενώ αρκετές οικογένειες έχουν στη διάθεσή τους προμήθειες μέχρι την επόμενη σοδειά. Συχνά μάλιστα γίνονται εκκλήσεις από διάφορες αντιστασιακές ομάδες που προτρέπουν τους παραγωγούς να μην παραδώσουν στις αρχές τα γεωργικά προϊόντα, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο να σταλούν αυτά στη Γερμανία. Ουσιαστικά δηλαδή, στην ελληνική υπηρεσία εφοδιασμού φτάνει μόνο το 4% της ήδη μειωμένης σοδειάς σιταριού και μόνο το 2% των υπολοίπων δημητριακών. Η επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση ματαίωσε κάθε πιθανότητα εφοδιασμού με σιτάρι από την περιοχή αυτή. Εξάλλου το αρχηγείο του Ράιχ διεμήνυε ότι, αφού άλλες χώρες όπως το Βέλγιο, η Νορβηγία και η Ολλανδία ήταν περισσότερο σημαντικές από την Ελλάδα, θα έρχονταν πρώτες στις αποστολές τροφίμων και έτσι η χώρα μας δεν είχε να περιμένει και να ελπίζει βοήθεια από τη Γερμανία. 

Εκτός των άλλων, ένας καθοριστικός παράγοντας στο ζήτημα της πείνας ήταν ο αποκλεισμός των Συμμάχων. Η Μεγάλη Βρετανία είχε σφυρηλατήσει ένα σιδερένιο κλοιό γύρω από την ηπειρωτική Ευρώπη και κανένα εμπόρευμα δεν επιτρεπόταν να περάσει σε καμιά κατεχόμενη χώρα ούτως ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα εφοδιασμού των κατακτημένων χωρών του Άξονα... Η πολιτική αυτή, που είχε δοκιμασθεί και κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν απόλυτη και έπρεπε να διατηρηθεί με κάθε θυσία αφού θεωρούνταν αναγκαία για το νικηφόρο και σύντομο τέλος του πολέμου. Κάθε χαλάρωση του αποκλεισμού θα ευνοούσε τον εχθρό και έτσι ο πόλεμος θα παρατεινόταν. Μόνο η συμμαχική νίκη θα σήμαινε στην ουσία τροφή για την Ευρώπη.

Πολλοί Έλληνες είδαν τον αποκλεισμό ως πράξη απαξίας από πλευράς των Συμμάχων. Η άρση του, από την άλλη, θα έσωζε χιλιάδες ζωές. Ήδη από τον Μάιο του 1941 οι προβλέψεις για τον ερχόμενο χειμώνα είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές. Ο Γερμανός πληρεξούσιος Άλτενμπουργκ ενημερώνει στις 7 Μαΐου τον υπουργό Εξωτερικών του Ράιχ και τη γερμανική διοίκηση ότι η πείνα θα εξαπλωνόταν εάν το κενό των τροφίμων δεν έκλεινε.

Στο Βερολίνο γίνονται συζητήσεις μεταξύ των αρμοδίων για το θέμα, αλλά η απάντηση είναι αρνητική, ενώ δίνεται η εντολή στον πληρεξούσιο να ξεχάσει κάθε απαίτηση από τη Γερμανία. Οποιαδήποτε προμήθεια από τη Ρωσία δεν είναι εφικτή, όπως επίσης και ο εφοδιασμός των ιταλικών ζωνών από τη γερμανική καθώς η τελευταία ήταν η πολυπληθέστερη. Τον Οκτώβριο μάλιστα ο Χίτλερ παραχωρεί την ευθύνη για τη διατροφή των Ελλήνων στους Ιταλούς οι οποίοι διά στόματος Μουσολίνι απαντούν ότι ο Χίτλερ «πήρε από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους και περιμένει τώρα από τους Ιταλούς να τους θρέψουν».

Τον Σεπτέμβριο φθάνουν στην Ελλάδα 10.000 τόνοι δημητριακών. Όμως ξεκαθαρίζεται ότι άλλη βοήθεια δεν πρόκειται να αποσταλεί. 

Την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου η πείνα, που είχε προβλεφθεί τον Μάιο, γίνεται τώρα πολύ έντονη. Τα αποθέματα δημητριακών έχουν εξαντληθεί. Οι Ιταλοί πιέζουν τους Βουλγάρους, που κατέχουν τις πιο παραγωγικές περιοχές, να στείλουν 100.000 τόνους δημητριακών αλλά αυτοί αρνούνται, ενώ και η πίεση από την πλευρά των Γερμανών αποτυγχάνει. Μετά την άρνηση αυτή, οι Ιταλοί στέλνουν 800 τόνους δημητριακών, ενώ οι Γερμανοί φορτίο 10.000 τόνων. 

Δυστυχώς το πλοίο που εκτελούσε τη μεταφορά βυθίστηκε από τους Άγγλους έξω από τις ελληνικές ακτές και ο Γερμανός πληρεξούσιος ζητά άλλο φορτίο το οποίο δεν φθάνει ποτέ στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να λύσουν υπεύθυνα και μόνιμα το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών μόλις το καλοκαίρι του 1942.

Ασημάκη Πανσέληνου, "Τότε που ζούσαμε"

"...Χειμώνας του '41 με 42. Τώρα πεινώ και φοβάμαι. Η Αθήνα ρημάζει μέρα με τη μέρα. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Οι άνθρωποι ζαρώνουν και τρέχουν να ζεσταθούν. Πολλοί φορούν τις ρόμπες τους για πανωφόρια. Κάποιοι είναι τυλιγμένοι τσουβάλια κι εφημερίδες. Κόπηκε και το ηλεκτρικό ρεύμα κατόπιν από το ψωμί.

( Αυτό το ψωμί ! Είναι ένας θεός ζωοδότης. Η φυσική τροφή του ανθρώπου. Την αναζήτησε στις μεγάλες του μετακινήσεις επάνω στη γης κι όταν τη βρήκε ημέρεψε. Το πνεύμα του ανθρώπου που τρώει ψωμί, είναι ξεκάθαρο κι εύγευστο. Τώρα οι άνθρωποι πρήζονται και πεθαίνουν).

 Έξω από το σταθμό της Ομόνοιας μια γυναίκα έπεσε μπροστά μου σαν κεραυνόπληκτη. Τρέχουν οι άλλοι να τη σηκώσουν, μαζεύεται κόσμος, της δίνουν λεφτά. Τί να τα κάνει; Κάποιος έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρούπι και της έδωσε. Το τρώει σα σκυλί πεινασμένο. Γύρω της κείτονταν χαρτονομίσματα. Διηγήθηκα τη σκηνή στο Δημητρό του Σταύρου και κείνος μου είπε πως είδε το πρωί μες στο δρόμο το πτώμα ενός εργάτη ξυλιασμένο. Τα πρωινά μαζεύουν από τους δρόμους τα πτώματα και τα κουβαλούν στο νεκροτομείο.

 Αν προχωρούσες από την Ομόνοια στο Σύνταγμα σε πεντέξι σημεία θα συναντούσες κόσμο γύρω από σωριασμένους στο δρόμο. Μπουλούκια παιδιά ζητιάνευαν στους δρόμους κι αρπούσαν ό,τι βρίσκαν που να μασιέται. Πολλά βλέπουν το ενδιαφέρον που προκαλούν οι πεσμένοι, ξαπλώνουν και κείνα στο πεζοδρόμιο, το ένα πλάι στο άλλο, κι εκεί ξεχνιούνται κι αρχίζουν να παίζουν. Κάποτε ο θάνατος τα μαζεύει ευχαριστημένα. Είδαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος ένα τσούρμο παιδάκια μισόγυμνα κι ένας μαντράχαλος 25 χρονών σα χασές άσπρος από την πείνα, ο αρχηγός τους. Τα παιδάκια λεηλατούσαν τους σκουπιδοτενεκέδες από τα γύρω εστιατόρια "των Αθηνών" και του "Αβέρωφ", που τρώγαν οι γερμανοί. Φέρνανε το περιεχόμενο και το άφηναν σε μια κόχη αντίκρυ από το υπουργείο των Ναυτικών.

 Πατατόφλουδες, κρεμμυδόφυλλα, ρίζες από μαρούλια και λάχανα, σάπια μήλα, κόκκαλα κι αποφάγια μαγειρεμένα, ψωμοκόμματα, βουτηγμένα στις σάλτσες κι ό,τι άλλο μπορούσε να μασηθεί (ο μάγκας ξεχώριζε ανάμεσα τ' αποτσίγαρα και τα τσέπωνε) τα βάζαν σ' ένα τενεκεδένιο λεβέτι και τα βράζανε σε φωτιά από παλιόχαρτα και σκουπίδια. Ο μάγκας δοκίμαζε το μαγείρεμα κάθε τόσο. Ύστερα μοίραζαν το συσσίτιο και το τρώγαν.".

Σε όλη την κατοχική περίοδο και για το σύνολο των περιοχών της χώρας οι νεκροί από την πείνα ήταν πολύ περισσότεροι από εκείνους που οφείλονταν σε όλες τις άλλες αιτίες θανάτου! Οι περισσότεροι ερευνητές καταλήγουν σε έναν αριθμό γύρω στους 300.000 νεκρούς

 http://thessbomb.blogspot.gr/2016/10/1940_28.html#more

Επιμέλεια : Παύλος Π.Νούνης

Περισσότερα...