Πρώτη Σερρών :Οδοιπορικό στην Πρώτη του Παναγιώτη. Δ. Κασάπη.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παναγιώτης Κασάπης

 

Όταν το Καλοκαίρι στο χωριό μου το περάσω

στον Αι-Νικόλα μας θ’ ανάψω ένα κερί

στα γραφικά σοκάκια του και πάλι θα γελάσω

όπως και τότε που τα έτρεχα παιδί.

 

Στο πατρικό το σπίτι γρήγορα θα φτάσω

και στη μανούλα μου θα δώσω ένα φιλί

εκεί που έζησα έως ότου μεγαλώσω

θα ζήσω έντονα απ’ το βράδυ ως το πρωί.

 

Τα καλντερίμια του και πάλι θα πατήσω

τις αναμνήσεις της ζωής θα αναζητώ

παλιές παρέες μου και φίλους θ΄ ανταμώσω

νοσταλγικές στιγμές κι αγάπες μου θα βρω.

 

Στου Αι-Γιώργη την εκκλησιά θα ξαναπάω

τα σκαλοπάτια θα κατέβω βιαστικά

στο παρελθόν που ξανά θα περπατάω

τον άγιο μύρο του θα πιω ευλαβικά.

 

Την άλλη μέρα απ’ το πρωί θα ξεκινήσω

το καφεδάκι μου θα πιω στο Σαμαρά

γεμάτος κέφι και χαρά θα συνεχίσω

θα πάω για ψώνια στου χωριού τα μαγαζιά.

 

Όταν θα φτάσει μεσημέρι και ζεστάνει

κάτω απ’ του πλάτανου τη σκιά θα πάμε πια

άλλος στου Σέμκου το καφέ για φραπεδάκι

άλλοι για ούζα στου Ηρακλή τη γειτονιά.

 

Τα καφενεία του χωριού μας ειν’ ωραία

και οι ταβέρνες με νοστιμιές σε προκαλούν

όποιος γουστάρει τάβλι ,ουζάκι και χαρτάκια

ο Βασίλης, ο Χρήστος, ο Βαγγέλης σε καλούν.

 

Στου Κώστα Αστρίνη την ταβέρνα θα χορτάσεις

στης κυρά Ντίνας το ουζερί θα ευφρανθείς

στου Πέτρου ο γύρος πάντα θα σε γυρίζει

ταξίδια όμορφα, όσο κρασί κι αν πιεις.

 

Στις πιτσαρίες της πλατείας το βραδάκι

με τη βουνίσια τη δροσιά απ΄το βουνό

της Φωτεινής μας και του Κώστα το μεράκι

θα ομορφαίνουν το δικό σας ουρανό.

 

Όταν τα γράδα του κεφιού σας πια ανέβουν

κι ερωτικές τις νύχτες θες εσύ να ζεις

τα γραφικά μπαράκια ανοιχτά σε περιμένουν

στιγμές ωραίες και ποτά για να τα πιεις.

 

(Με ένα κλικ, πας στο κλικ, όχι για φωτογραφία 

αλλά για ποτό, με δύο τρία στο αμφιθέατρο 

του Τόλη, μαζί με την παρέα όλη.)

 

Τις άλλες μέρες που θα μείνεις στο χωριό μας

έχει κι άλλες ομορφιές για να τις δεις

το μοναστήρι, το μουσείο, το βουνό μας

κι ιστορίες που αχόρταγα θα πιεις…

 

Αγαπητοί φίλοι κι επισκέπτες στην 

Πρώτη Σερρών, σας εύχομαι καλή 

διαμονή και να περάσετε αξέχαστες διακοπές.

 

#ΠΡΩΤΗ_ειδηση

Περισσότερα...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς: Τα έθιμα και οι συμβολισμοί

Η Πρωτοχρονιά αντιπροσωπεύει το ξεκίνημα του νέου έτους και μαζί μ’ αυτό την αρχή για μία νέα ζωή.

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι φεύγοντας ο παλιός χρόνος παίρνει μαζί του κι ό,τι κακό είχε και περιμένουν να έρθει ο νέος με τα δώρα του. «Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά».

Ο καινούργιος χρόνος φορτωμένος με όνειρα, ελπίδες και υποσχέσεις για τη ζωή, κάνει την εμφάνισή του χαμογελαστός, χαρούμενος γεμάτος αισιοδοξία και οι άνθρωποι τον υποδέχονται με πυροτεχνήματα, γιορτάζοντας και ελπίζοντας σε κάποια αλλαγή, σε μία καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.

Ο εορτασμός του νέου έτους είναι μία από τις αρχαιότερες γιορτές. Όπως αναφέρει αφιέρωμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, πολλοί πιστεύουν ότι ξεκίνησε στην αρχαία Βαβυλώνα περίπου 4.000 χρόνια πριν, την Άνοιξη, κατά το πρώτο νέο φεγγάρι μετά την εαρινή ισημερία.

Για πολλά χρόνια, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν ως Πρωτοχρονιά, την πρώτη Μαρτίου. Το 46 π.Χ., όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας εφάρμοσε ένα νέο ημερολόγιο, αυτό που ισχύει και σήμερα, με αποτέλεσμα να μετρά ως πρώτη του χρόνου, η πρώτη Ιανουαρίου. Ο μήνας αυτός έχει πάρει το όνομά του από τον Θεό των Ρωμαίων Ιανό (Janus), o οποίος πάντα απεικονίζεται με δύο πρόσωπα, με το ένα να κοιτάζει πίσω στον παλιό χρόνο και το άλλο, μπροστά, στο νέο έτος.

Οι γιορτές των Ρωμαίων ονομάζονταν Calends (calendar=καλεντάρι=ημερολόγιο) και οι άνθρωποι στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλασσαν δώρα.

Η ορθόδοξη εκκλησία της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή ήθελε να χωρίσει τους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους πρώτους να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά, όπως οι δεύτεροι. Τα αποτελέσματα της απαγόρευσης αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφθηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε ευθεία αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική.

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς

Πρωτοχρονιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε έως σήμερα ως λαϊκή γιορτή με έθιμα στις περιοχές όλης της Ελλάδας. Έθιμα, όμως, της Πρωτοχρονιάς υπάρχουν και στον υπόλοιπο κόσμο. Πολλά δε από αυτά έχουν καθιερωθεί και στη χώρα μας.

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς σχετίζονται κυρίως με το καλότυχο της χρονιάς που έρχεται. Γι’ αυτό, συνδέθηκαν με συνήθειες που θα εξασφάλιζαν την ευετηρία.

Όπως για παράδειγμα, το σπάσιμο του ροδιού, που λόγω των πολλών σπόρων του παραπέμπει στην ευχή για πολλαπλασιασμό των αγαθών ή το κρέμασμα της αγριοκρεμμύδας, φυτό μεγάλης αντοχής.

Από φόβο για τα μελλούμενα γίνεται και το ποδαρικό, η υποδοχή του πρώτου προσώπου που θα μπει στο σπίτι μας όταν αλλάξει ο χρόνος. Μικρά παιδιά και γενικά καλορίζικοι άνθρωποι προσκαλούνταν να κάνουν ποδαρικό, ώστε η οικογένεια να απαλλαχτεί από οτιδήποτε κακό.

Την καλοτυχία τη χρονιά που έρχεται επιδιώκουν και όσοι παίζουν χαρτιά ή τυχερά παιχνίδια, έθιμο που σχετίζεται με την ανάγκη της πρόγνωσης του μέλλοντος, όπως και άλλες, λιγότερο γνωστές, συνήθειες.

Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση φύλλων ελιάς στο τζάκι ή κόκκων σιταριού στη στάχτη. Το κάψιμό τους έδινε στοιχεία μαντέματος για την κατάσταση της υγείας των παρευρισκομένων κατά τη διάρκεια του νέου έτους κλπ.

Η γαλοπούλα, ως βασικό φαγητό την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, ήρθε στην Ελλάδα από τη Βόρεια Ευρώπη. Οι κάτοικοι εκεί αρχικά μαγείρευαν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς, τις χήνες και τα παγόνια. Όταν όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα, την καθιέρωσαν ως το κατεξοχήν πρωτοχρονιάτικο γεύμα. Το έθιμο της γαλοπούλας έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό το 1824 μ.Χ. Στην Ελλάδα παραδοσιακό φαγητό για την Πρωτοχρονιά ήταν το χοιρινό κρέας, όπως και για τα Χριστούγεννα.

Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουν τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου από την Καισάρεια. Βεβαίως, στις βιτρίνες των καταστημάτων επικρατεί ένας άλλος Άγιος, ο οποίος έρχεται από την παγωμένη Λαπωνία, γνωστός ως Santa Claus. Ο άγιος αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο.

Ο δικός μας Άγιος Βασίλειος έρχεται την ημέρα της Πρωτοχρονιάς από την Καισάρεια και είναι ο φιλάνθρωπος επίσκοπος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, ενώ ο Santa Claus ήρθε από την Αμερική και ο σκοπός της ύπαρξής του ήταν να διαφημίσει γνωστό αναψυκτικό. Δημιουργός του, δε, υπήρξε ο αμερικανός σκιτσογράφος Τόμας Ναστ, το 1862.

Η βασιλόπιτα

Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και κόβεται παρουσία όλων των μελών της οικογένειας, ή και άλλων συγγενών και φίλων, έχει τις ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρευόταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι ήταν ο τυχερός της παρέας. Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη βασιλόπιτα και την ιστορία του Άγιου Βασιλείου, ο οποίος για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλοφύλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει και να μη λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά δεν κατόρθωσε να εισβάλει στην Καισάρεια και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μέγας Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίττες - ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα τα πολύτιμα πράγματα, που είχαν συγκεντρωθεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο καθένας κρατούσε ό,τι του τύχαινε.

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πανελλαδικό και η καταγωγή της έχει ρίζες στην αρχαιότητα. Εορταστικούς άρτους για καλοτυχία παρασκευάζονταν κατά τη διάρκεια αρχαίων γιορτών. Επίσης, είναι γνωστές οι εξευμενιστικές προσφορές προς τους νεκρούς και τα πνεύματα.

Βασιλόπιτα παρασκευαζόταν σε όλη τη χώρα, με παραλλαγές. Στη Θεσσαλία, για παράδειγμα, έφτιαχναν πίτα με φύλλα. Μέσα έβαζαν λίγο κλήμα, τριφύλλι, καλαμπόκι, φασόλι, άχυρο.

«Κάθε κομμάτι είχε και από κάτι και αυτό που τύχαινε στον καθένα σήμαινε ότι θα έπρεπε να τον απασχολήσει ως καλλιέργεια το επόμενο έτος ή απλά ότι θα πήγαινε καλά η συγκεκριμένη σοδειά τη χρονιά αυτή», σημειώνει ο κ. Ευάγγελος Καραμανές, ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (www.kentrolaografias.gr).

Και συνεχίζει: «Στη Μικρά Ασία, όπου το πλαίσιο ήταν πιο αστικό, συνηθιζόταν το γλύκισμα ή το γλυκό ψωμί ζυμωμένο με διάφορα ζυμαρικά. Στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου ο πληθυσμός ήταν πιο αγροτικός, έφτιαχναν τυρόπιτα ή κρεατόπιτα. Η πίτα ήταν το πιο συνηθισμένο φαγητό για τους ανθρώπους της περιοχής. Απλώς, στις γιορτές ήταν πιο πλούσιο γιατί έβαζαν μέσα κρέας κότας».

Με το κόψιμο της πίτας το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς, συνήθως από τον μεγαλύτερο της οικογένειας, η παράδοση της βασιλόπιτας ολοκληρωνόταν. Σήμερα συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας, ενώ η τελετή κοπή της μπορεί να συνεχιστεί καθ΄όλη τη διάρκεια των πρώτων μηνών του χρόνου από σωματεία, ιδρύματα και οργανισμούς.

Χαρτοπαιξία

Αγαπημένο έθιμο των Ελλήνων τις μέρες της Πρωτοχρονιάς είναι να δοκιμάζουν την τύχη τους. Εκτός από το κρατικό Λαχείο, υπάρχει επίσης η χαρτοπαιξία και τα ζάρια σε καφενεία, λέσχες και σπίτια.

Στα σπίτια είναι έθιμο να παίζονται χαρτιά το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Τα ποσά συνήθως είναι χαμηλά, τέτοια που να προσφέρουν απλά μια φιλική διασκέδαση χωρίς να στενοχωρούν τους χαμένους.

Πυροτεχνήματα

Τα τελευταία χρόνια έχουν καθιερωθεί τα πυροτεχνήματα στις κεντρικές πλατείες των πόλεων. Είναι με ευθύνη και διοργάνωση των δημοτικών αρχών που επίσης φροντίζουν για τον εορταστικό στολισμό των πόλεων, αλλά και τη διοργάνωση μουσικών εκδηλώσεων για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Το Ποδαρικό

Πολλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ακόμα και σήμερα σχετικά με το ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπίτι τους, δηλαδή ποιος θα μπει πρώτος στο σπίτι τους τον καινούριο χρόνο.

Έτσι, από την παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή, να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Πολλές φορές προτιμούν ένα μικρό παιδί για να κάνει ποδαρικό, γιατί τα παιδιά είναι αθώα και στην καρδιά τους δεν υπάρχει η ζήλια και η κακία.

Η Καλή Χέρα

Συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο σε παιδιά που θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι την Πρωτοχρονιά. Συνήθως πρόκειται για τα εγγόνια ή τα ανίψια. Μερικές δεκαετίες παλιότερα, η «καλή χέρα» ήταν το μόνο δώρο που έπαιρναν τα παιδιά την Πρωτοχρονιά και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απλά ένα κέρασμα μιας κι ούτε χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά ούτε μαγαζιά με παιχνίδια.

Στα όμορφα Επτάνησα, ανάμεσα στο Ιόνιο πέλαγος και την Αδριατική θάλασσα, χαίρονται με ξεχωριστό τρόπο τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Οι άνθρωποι γιορτάζουν πηγαίνοντας στην εκκλησία, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας αλλά και κάνοντας αστεία ο ένας στον άλλο.

Οι Κολώνιες

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το βράδυ, οι κάτοικοι της πόλης γεμάτοι χαρά για τον ερχομό του Νέου Χρόνου κατεβαίνουν στο δρόμο κρατώντας μπουκάλια με κολώνια και ραίνουν ο ένας τον άλλο τραγουδώντας: « Ήρθαμε με ρόδα και με ανθούς να σας ειπούμε Χρόνους Πολλούς».

Στις Κυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την πρωτοχρονιά. Επίσης θεωρούν καλό σημάδι αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Αν όμως πετάξει πάνω από το σπιτικό τους κοράκι τους βάζει σε σκέψεις μελαγχολικές ότι τάχα τους περιμένουν συμφορές.

Κρεμύδα για Γούρι

Το σκυλοκρέμμυδο ή κρεμύδα (Scilla maritima) είναι συνηθισμένο φυτό στην Κρήτη. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο, που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Ακόμα και να το βγάλεις απ' τη γη και να το κρεμάσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι' αυτό την Πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους.

Το ρόδι

Το ρόδι είναι σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κρεμούσαν στο κάθε σπίτι, από το φθινόπωρο, ένα ρόδι. Μετά τη Μεγάλη Λειτουργία της Πρωτοχρονιάς το πετούσαν με δύναμη στο κατώφλι για να σπάσει σε χίλια κομμάτια κι έλεγαν: «Χρόνια Πολλά! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!».

Το σφάξιμο του χοίρου

Ένα παλιό έθιμο, που η πρόοδος και οι σύγχρονες ευκολίες το έχουν σβήσει, είναι το σφάξιμο του χοίρου. Κάθε οικογένεια μεγαλώνει στην αυλή του σπιτιού ένα χοίρο για να το σφάξει τις μέρες των γιορτών. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η νοικοκυρά έβραζε σ' ένα καζάνι πολύ νερό.

Ο χασάπης με τη βοήθεια και άλλων αντρών έσφαζε το χοίρο. Μετά το σφάξιμο και το καθάρισμα του από τις τρίχες με κοχλαστό νερό, έσχιζαν το χοίρο και τον χώριζαν σε κομμάτια: κεφάλι, πόδια, έντερα, χοιρομέρια κλπ.

Την ουροδόχο κύστη, τη «φούσκα» του χοίρου την καθάριζαν, τη φούσκωναν και την έδιναν στα παιδιά για να παίξουν. Τα έντερα τα έπλεναν καλά και τα έβαζαν στο ξύδι. Ψιλοκομμένα κομμάτια κρέας χοίρου τα έβαζαν για οχτώ μέρες στο κρασί και στη συνέχεια γέμιζαν μ' αυτά τα έντερα φτιάχνοντας τα λουκάνικα.

Τα λουκάνικα και τα κρέατα του χοίρου αφού τα κρέμαγαν σε ένα κοντάρι, τα κάπνιζαν σε φωτιά από σχοινιές, μερσινιές και ξισταρκές για να στεγνώσουν. Μετά τα κρεμούσαν στον ήλιο για να ξεραθούν καλά. Από το κρέας του χοίρου έτρωγαν όλο το χρόνο.

Διασκέδαση

Όλη την περίοδο των γιορτών ο κόσμος βγαίνει περισσότερο τα βράδια κι η κίνηση στα μπαρ και τα κλαμπ είναι αυξημένη. Ειδικά το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς γίνεται το αδιαχώρητο μετά τα μεσάνυκτα κι η κίνηση στους δρόμους είναι τέτοια που τα αυτοκίνητα προχωρούν σημειωτόν. Η διασκέδαση συνεχίζεται μέχρι την ανατολή του ήλιου.

 https://www.iellada.gr/ellada/paramoni-protohronias-ta-ethima-kai-oi-symvolismoi

Περισσότερα...

Δήλωση-βόμβα από Ρωσία: Στους 186.000 οι νεκροί – Πώς και γιατί άλλαξαν τα επίσημα νούμερα του κορονοϊού

Η χώρα έχει πλέον περισσότερους κατά κεφαλήν θανάτους ακόμα και από τις ΗΠΑ – Ο φόρος αίματος είναι τρεις φορές υψηλότερος.

H Ρωσία παραδέχεται τώρα πως οι νεκροί του κορονοϊού είναι κατά τρεις φορές περισσότεροι από τα νούμερα που είχαν δημοσιευτεί.

Την ανακοίνωσε έκανε τη Δευτέρα η κρατική στατική υπηρεσία Rosstat, λέγοντας πως μεταξύ Ιανουαρίου-Νοεμβρίου τα θύματα της πανδημίας ανήλθαν στους 186.057 ανθρώπους, εκεί που μέχρι πρόσφατα έκανε επισήμως λόγο για 55.265 θανάτους.

 

Το νέο νούμερο τοποθετεί τη Ρωσία στην τρίτη θέση της τραγικής λίστας με τους περισσότερους θανάτους από Covid-19, την ίδια ώρα που σε κατά κεφαλήν θανάτους είναι πλέον πιο πάνω και από την Αγγλία και από τις ΗΠΑ.

Οι Ρώσοι ισχυρίζονταν πως τα έχουν πάει καλύτερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι νέοι αριθμοί ανατρέπουν ωστόσο άρδην τη γενική εικόνα.

Η Rosstat δεν έδωσε επίσημη εξήγηση για τη χαώδη διαφορά, ξέρουμε πάντως πως στη Ρωσία καταγράφουν ως θύματα κορονοϊού μόνο τα κρούσματα που έχουν υποβληθεί σε νεκροψία.

Τα νέα νούμερα εμφανίζονται να αντικατοπτρίζουν όλους τους θανάτους που συνδέονται με τον κορονοϊό.

Μόνο οι ΗΠΑ (330.000 θανάτους) και η Βραζιλία (191.000 θανάτους) έχουν πια περισσότερους νεκρούς από τη Ρωσία...

 https://www.newsbeast.gr/world/arthro/6962234/dilosi-vomva-apo-rosia-stoys-186-000-oi-nekroi-pos-kai-giati-allaxan-ta-episima-noymera-toy-koronoioy

Περισσότερα...

Η δική μας βασιλόπιτα....

Εδώ και πολλά χρόνια φτιάχνω κάθε χρόνο αυτή τη συνταγή για τη βασιλόπιτα της χρονιάς μας. Πολύ νόστιμη, αφράτη και όλοι μα όλοι την ζητάνε (θα μου κρατήσεις ένα κομμάτι, του Χριστού ή του Αη Βασίλη)… Η συνταγή έχει ως εξής:

·     640 γραμ. αλεύρι

·     2 κουταλάκια του γλυκού baking powder

·     12 αυγά

·     350 γραμ. ζάχαρη

·     1 ποτήρι τριμμένη πολύ λεπτή καρυδόψιχα (αν έχετε φουντούκια ή αμύγδαλα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτά).

·     2 βανίλιες

·     1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού

·     Ξύσμα από τη φλούδα ενός πορτοκαλιού

·     480 γραμ. βούτυρο (φρέσκο ή φυτίνη ή μαργαρίνη)

Εκτέλεση της συνταγής:

·     Ενώνω (κοσκινίζω) το αλεύρι και προσθέτω το baking powder, την καρυδόψιχα ή αμυγδαλόψιχα και τα ανακατεύω απαλά.

·     Χτυπάω τ’ασπράδια αυγών με μία κουταλιά ζάχαρη σε σφιχτή μαρέγκα.

·     Βάζω τη ζάχαρη  μαζί με τους κρόκους αυγών να ενωθούν, προσθέτω το βούτυρο μαλακό σε θερμοκρασία δωματίου. Αφού ενωθούν και αφρατέψουν, προσθέτω σιγά σιγά το χυμό πορτοκαλιού, το ξύσμα πορτοκάλι.

·     Τέλος προσθέτω το αλεύρι και τη μαρέγκα εναλλάξ στην κρέμα των αυγών-βουτύρου. Ενώνω απαλά χωρίς να φύγει ο αέρας μέσα από το μίγμα.

·     Εχω προθερμάνει  φούρνο με αέρα, στους 175-180 βαθμους.

·     Έχω βουτυρώσει και αλευρώσει ένα μεγάλο ταψί ή δύο μικρά(διάμετρος 35εκ.).

·     Ψήνω για 45 λεπτά . Βγάζω από το φούρνο και αφήνω σε σχάρα να κρυώσει και αναποδογυρίζω την πίτα σε πιατέλα αφού κρυώσει.

·     Στολίζω με άχνη ζάχαρη ή  ζαχαρόπαστα.

·

 

 

     

Kαλή Χρονιά,με υγεια με ενα αισιόδοξο

νέο έτος το 2021 Μαριέτα-Παύλος

Paul P Nounis       Marieta Iosifidou

Περισσότερα...

Θεσσαλονίκη : Έφυγε στις 2 Αυγούστου 2020 , υπέρ-πλήρης ημερών η θρυλική Βασιλική Αβαροπούλου Αθυρίδου. Πέθανε σε ηλικία 109 χρόνων,

 

Έφυγε η θρυλική γιαγιά που έζησε την πυρκαγιά του 1917 !!

Οι παλιές εικόνες είναι από το βιβλίο του Αντώνη Χ. Γώδη 

“Σαν τη μέλισσα σ’ανθώνα”

Το 2017 είχε μιλήσει στην parallaxi και το Γιώργο Τούλα:

Εκατό χρόνια από την πυρκαγιά του 1917 που άλλαξε την πορεία της πόλης συμπληρώνονται φέτος. 

Η parallaxi συνομίλησε με μια αυτόπτη μάρτυρα της φωτιάς, την κ. Βασιλική Αβαροπούλου Αθυρίδου, που γεννημένη το 1911 θυμάται, έξι χρόνων τότε, τη μέρα που ξέσπασε η φωτιά στην πόλη σαν να είναι σήμερα. Θυμάται και άλλα πολλά από την παλιά Θεσσαλονίκη. Τις καλές μέρες της κοσμικής Θεσσαλονίκης, τις εκδρομές, τη συνοικία των Εξοχών και το Μπέχτσινάρ. Το τραμ και τα πρώτα αυτοκίνητα. Τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής, τον διωγμό των Εβραίων και την κατοχή. Απολαύστε την αφήγηση της.

Η Μεγάλη πυρκαγιά

Γεννήθηκα το 1911. Στην Θεσσαλονίκη, επί Τουρκοκρατίας. Ήμουν οθωμανή υπήκοος. Στην πυρκαγιά ήμουν έξι χρονών και η αδερφή μου πέντε. Τη μέρα που ξέσπασε η φωτιά είχαμε πάει στο λουτρό με την μητέρα μας, τότε υπήρχαν λουτρά, δυστυχώς στα σπίτια δεν υπήρχαν τουαλέτες, ήταν αλλιώς. Όταν ήθελες να κάνεις μπάνιο πήγαινες στο δημόσιο λουτρό.

Μόλις βγήκαμε από τα λουτρά στο Ισλαχανέ, στην σημερινή οδό Αποστόλου Παύλου, εκεί γύρω στο σούρουπο, αντικρίσαμε ως εκεί που μπορούσαμε να δούμε πυκνό μαύρο καπνό. Η φωτιά! Είδαμε την Αγίου Δημητρίου, το δρόμο όπου έμενε ο παππούς με την γιαγιά μου και οι θείοι μου, πνιγμένη στο βάθος μέσα στον καπνό.

Στο σπίτι του παππού μου η φωτιά έκανε μεγάλη ζημιά. Κάηκε όλο το πάνω μέρος του σπιτιού τους, δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα. Ξεσπιτώθηκαν.

Εμείς τρέξαμε να πάμε στο δικό μας σπίτι, στην οδό Απελλού, στο Ναβαρίνο, στο σημείο όπου χτίστηκε μετά το Πυροσβεστείο αφού γκρεμίστηκε το παλιό μας σπίτι. Μέχρι το βράδυ η φωτιά πέρασε προς τα κάτω, ήρθε και στη γειτονιά, απλά πλησίασε το σπίτι μας αλλά δεν το έκαψε. Ήμασταν τυχεροί.

Στην Απελλού είχαμε παρά πολύ καλούς Τούρκους γείτονες, όπου μας χώριζε ένας τοίχος. Ήταν πολύ καλοί άνθρωποι και όταν έφυγαν είχαμε πολύ κλάμα και πολλή στεναχώρια. Πολλοί Τούρκοι και Εβραίοι φιλοξενούσαν τους πληγέντες της πυρκαγιάς. Τις ημέρες της φωτιάς φιλοξένησε πάλι η μητέρα μου αρκετούς ανθρώπους στο σπίτι. Πολύς κόσμος μετά την φωτιά, που είχε καταστραφεί η περιουσία του, μετεγκαταστάθηκε σε περιοχές οπού τότε ονομαζόταν «εξοχές» λίγο έξω από το κέντρο.

Ο πατέρας μου είχε εργοστάσιο ποτοποιίας και ως εκ τούτου άριστες σχέσεις με τους Αγγλογάλλους του στρατεύματος, οι οποίοι ήρθαν και μας πήραν το βράδυ όταν η φωτιά πλησίασε στο σπίτι και μας πήγαν στα Εβραϊκά μνήματα, εκεί που είναι σήμερα το πανεπιστήμιο. Εκεί μείναμε δυο βράδια. Μας πήραν με ένα ανοικτό αυτοκίνητο που το θυμάμαι ακόμα, πήραμε κουβέρτες και σκεπάσματα και πήγαμε εκεί για ασφάλεια έξω από τα τείχη. Στο βάθος βλέπαμε τις φλόγες στην πόλη. Το επόμενο πρωί γυρίσαμε στο σπίτι. Εμείς σαν μικρά παιδιά δεν μπορούσαμε να βγούμε να παρατηρήσουμε την πυρκαγιά. Μας είχαν για προστασία κλεισμένους μέσα. Ακούγαμε όμως τι γινόταν παντού.

Το μοναδικό σπίτι της οικογένειας που σώθηκε ήταν το δικό μας. Του παππού μου κάηκε, τα εργοστάσια του πατέρα μου όλα κάηκαν. Το εργοστάσιο του πατέρα μου ήταν δίπλα στο Μέγαρο Στάιν, το μοναδικό κτίριο στη Βενιζέλου που δεν κάηκε. Ήταν ένα εργοστάσιο κρασιών στη οδό Βουλγαροκτόνου, όπως λεγόταν τότε η Καλαποθάκη. Όπως καίγονταν όλη η περιοχή και η πλατεία Ελευθερίας πήρε φωτιά και το δικό μας εργοστάσιο. Στον πατέρα μου άνηκαν και κάποια καταστήματα δίπλα στο Ξενοδοχείο Μπρίστολ και βρήκε το κουράγιο εκεί να ξαναρχίσει μετά τη φωτιά την επιχείρηση του.

Η οικογένεια μου είχε μεγάλες στεναχώριες μετά την φωτιά. Καθώς ο παππούς και η γιαγιά μου με τους θείους μου, οι οποίοι είχαν έρθει το 1905 μαζί με τον πατέρα μου από την Κωνσταντινούπολη, μετά την πυρκαγιά δεν τους έμεινε πια τίποτε εδώ, καταστράφηκαν από τη φωτιά. Ο πατέρας μου είχε άλλα δυο αδέλφια και μια αδελφή. Η θεία μου είχε μια ωραία προίκα επειδή ήταν η μοναδική κοπέλα αλλά όλη περιουσία κάηκε κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς. Μαζεύουν, λοιπόν, όσα υπάρχοντα τους έμειναν και φεύγουν πίσω στην Πόλη για να πάρουν για άλλη μια φορά τη ζωή τους από την αρχή.


 

Οι πρόσφυγες του 1922

Οι συγγενείς που έφυγαν μετά την Πυρκαγιά, δυστυχώς γύρισαν ξανά πίσω το 1922 με τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο πατέρας μου είχε καταγωγή από την Αρετσού, παρόλο που έμενε στην Κωνσταντινούπολη.

Στη Θεσσαλονίκη έκανε πολύ μεγάλη περιουσία λόγω του Αγγλικού στρατεύματος, καθώς είχε τα καλύτερα κρασιά. Όταν άνοιξε το νέο μαγαζί, πλάι στο Μπρίστολ μετά την Πυρκαγιά υπήρξε μια περίοδος ευημερίας, οπού περάσαμε πολύ καλά παιδικά χρόνια. Η πόλη άνθιζε και πάλι, χτίζονταν από την αρχή. Μέχρι που είχαμε μια μεγάλη ατυχία. Στα 45 του χρόνια, μια μέρα πήγε από το λογιστήριο του μαγαζιού και καθώς έβλεπε τα χαρτιά άρχισαν να του τρέμουν τα χέρια, ο λογιστής του είχε καταχραστεί 300.000 δραχμές οπού εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλά λεφτά. Τότε δυστυχώς χτίζαμε και μια τετραώροφη πολυκατοικία στην Τσιμισκή όπου θα φιλοξενούσε και τα μαγαζιά του πατέρα μου. Δυστυχώς αναγκαστήκαμε να την πουλήσουμε για ένα εκατομμύριο.

Λόγω της αγάπης του για την καταγωγή του το 1921 έχτισε ένα σπίτι στην οδό Μιαούλη για να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Στο κάτω μέρος του σπιτιού φιλοξενούσαμε πρόσφυγες και πάνω διαμέναμε εμείς.

Η μητέρα μου κάθε πρωί πήγαινε στο Λιμάνι όπου ερχόταν τα βαπόρια με τους πρόσφυγες και πολλές φορές μάζευε τα παιδάκια στο Ορφανοτροφείο «Η Μέλισσα» που χτίστηκε τότε. Εκεί κάποτε όπου περίμενε στο Λιμάνι κατέβηκε μια κυρία με δύο κόρες από την Σμύρνη. Η μια ήταν φαρμακοποιός και η άλλη ένα κοριτσάκι μόλις δέκα χρονών. Μόλις κατέβηκαν η μεγάλη η κοπέλα από την απελπισία της πήδηξε στο λιμάνι! Βέβαια η μητέρα τους έφερε στο σπίτι όπου τους περιθάλψαμε και την βοήθησε ακόμη και την πρώτη της δουλειά εδώ, ενώ οι σχέσεις μας με την οικογένεια τους ήταν άριστες μέχρι το τέλος, μάλιστα η φαρμακοποιός πέθανε 105 ετών! Στις περισσότερες οικογένειες η μητέρα μου τους έβρισκε τούρκικα σπίτια και έμεναν τελικά σε αυτά.

Το πρώτο αυτοκινητιστικό ατύχημα

Το 1926 όταν πέρασε το πρώτο τραμ εμείς βρισκόμασταν στο σπίτι στην Τσιμισκή στον πρώτο όροφο και θυμάμαι χαρακτηριστικά τα καμπανάκια που χτυπούσαν και τα χειροκροτήματα του ενθουσιασμένου κόσμου.

Όταν εγώ χτύπησα το πόδι μου, το 1922, στο ατύχημα, η Θεσσαλονίκη είχε μόνο 2 λεωφορεία και μερικά ταξί. Τους είχαν βγάλει και ονόματα. Το ένα, αυτό που μας χτύπησε το έλεγαν Αλεξάνδρα και πήγαινε προς το Ντεπώ. Φεύγαμε από κάποιες φίλες με την μητέρα και την αδερφή μου και τα τραμ ήταν ασφυκτικά γεμάτα όποτε δεν μπορούσαμε να μπούμε. Τότε περνά ένα μικρό ταξί Citroen και μπαίνουμε μέσα. Εγώ κάθομαι πλάι στον σοφέρ. Σε κάποια στιγμή πάει να προσπεράσει το τραμ και συγκρούονται με το λεωφορείο που ερχόταν. Εκεί στο Λευκό Πύργο στην παραλιακή γραμμή. Κάπως έτσι, με πέντε αυτοκίνητα σε όλη την πόλη, εγώ ταλαιπωρήθηκα με το πόδι μου για 5 χρόνια. Ίσως ήταν και το πρώτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα όπου έγινε στην πόλη.

Οι παλιές καλές μέρες στις «Εξοχές» και στο Μπεχτσινάρ

Ο πατέρας μου είχε μεγάλη αγάπη με την εξοχή. Από μικρές μας διοργάνωνε διάφορες εκδρομές, άλλοτε μας έφερνε στο Καραμπουρνάκι οπού είχε καφενεδάκια και άλλοτε φτάναμε μέχρι τον Όλυμπο! Τότε το Πήλιο και το Λιτόχωρο μάστιζε η συμμορία του Γιαγκούλα όπου δεν σκότωναν, αλλά λήστευαν με την ψυχή τους. Σε μια από τις εκδρομές μας βρεθήκαμε αρκετά κοντά στην συμμορία, εγώ τους είχα δει και με τα κιάλια, αλλά δεν μας πλησίασαν μάλλον γιατί ήμασταν πολλά παιδιά εκεί. Έκανα ένα διάστημα, 2 χρόνια, εσωτερική στο Καλαμαρί στο Γαλλικό Σχολείο, και κάθε Πέμπτη που δεν είχαμε μάθημα πηγαίναμε στην εξοχή.

 

 Από το Καλαμαρι

Όταν μεγαλώσαμε πηγαίναμε στον Φραγκομαχαλά για ψώνια. Σε πολλά μαγαζιά γινόταν χοροί κυρίως στην περιοχή της Τσιμισκή και της Βενιζέλου ενώ στην παραλία υπήρχαν περισσότερο κέντρα, καφενεία, ξενοδοχεία, μπαρ. Βέβαια περισσότερο οι άνδρες πήγαιναν στα κέντρα από ότι οι γυναίκες, αλλά πήγαιναν και οι γυναίκες.

Εκείνη την εποχή ο κόσμος μαζευόταν πολύ στα σπίτια και για χαρτάκι. Εμείς παίζαμε περισσότερο κουμ καν. Περιμέναμε σαν τρελοί τους διαφορετικούς χορούς της πόλης να έρθουν για να φορέσουμε τις τουαλέτες μας και να πάμε να διασκεδάσουμε. Τις τουαλέτες τις ράβαμε σε μοδίστρες τότε. Είχε πάρα πολλές, α’, β’ και γ’ κατηγορίας. Υπήρχαν θρυλικές μοδίστρες! Οι αδερφές Κούκα, η Παξιμαδά, η Κατράνη. Ήταν ωραία χρόνια, μια άλλη ζωή.

Δεν βγαίναμε μόνο τα Σαββατοκύριακα αλλά και τις καθημερινές. Στο «Λουξεμβούργο» κάθε Πέμπτη είχε την περίφημη Τζίλντα που έπαιζε βιολί. Περιμέναμε την Πέμπτη να χορέψουμε βάλς, είχε τα περίφημα Ζουρφίξ που πήγαινες μόνο για χορό.. Το «Λουξεμβούργο» ήταν κάποτε μοναστήρι το οποίο φιλοξενούσε 4-5 μοναχούς, που μας άφηναν να παίζουμε εκεί και να τρώμε. Με τον καιρό έφυγαν και έγινε κέντρο διασκέδασης..

Τότε κάναμε και πολλά ταξίδια. Πηγαίναμε στην Νάουσα, την Έδεσσα, το Λιτόχωρο, στην Αθήνα. Και στο εξωτερικό, Βερολίνο, Μόσχα! Ταξιδεύαμε κυρίως με τρένο.

Στην Λεωφόρο Εθνικής Αμύνης είχαμε έναν φωτογράφο, τον Παπαδάκη, εκεί πηγαίναμε από μικρές από με την αδελφή μου να μας βγάλουν φωτογραφίες πολύ συχνά, καθώς η μαμά μου είχε μια μανία με τις φωτογραφίες αφού αυτήν δεν την έβγαζαν ποτέ μικρή.

Κάποτε ένας δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο Τανγκό δημοσίευσε στην εφημερίδα του το εξής:

Στην οδό Βουλγαροκτόνου/ και στου Στάιν την σειρά/ ήτοι στου Αβαροπούλου/ πήγατε καμιά φορά;/ και αν δεν πήγατε να πάτε/ όπου τρέχουν οι πελάται/ σαν την μέλισσα σ΄ανθώνα / και αν από τα κρασιά του πιείτε / θε να ζείτε έναν αιώνα. Ίσως και γι’ αυτό και εμείς, η αδερφή μου και εγώ πιάσαμε τα εκατό!

Όταν ήμασταν μικρές, η αδερφή μου και εγώ πηγαίναμε στο Μπεξινάρ. Αρχικά πηγαίναμε εκεί για μπάνιο ενώ αργότερα έγινε κέντρο. Οι άνδρες έκαναν μπάνιο μια ώρα μακριά από τις γυναίκες γυναίκες. Στην μέση μέσα σε μια βάρκα βρισκόταν με μια σφυρίχτρα, ένας άνθρωπος του Λιμενικού που διαφύλαττε την τάξη και σφύριζε μανιωδώς με κάθε παράπτωμα. Εμείς κάναμε μπάνιο και σε ένα πολύ και μεγάλο Εβραϊκό σπίτι κοντά στην οδό Γραβιάς και μας επέτρεπαν να πάμε εκεί για να μην πάμε κάπου με πολύ κόσμο.

Η γειτονιά των «Εξοχών» ήταν πολύ όμορφη. Θυμάμαι τα σπίτια ένα-ένα. Όλα ήταν από την Βασιλίσσης Όλγας ως την θάλασσα όπως ήταν και το σχολείο μας.


 

Μια εκδρομή που μας βγήκε σε κακό!

Κάποτε ο πατέρας μου μας πήγε περίπατο μαζί με το παιδί των κουμπάρων τους, τον Αλφόνσο, ο οποίος ήταν 4 χρονών. Πήγαμε στο Αστόρια Παρκ, πλάι στο Καλαμαρί, από την Λεωφόρο ως την θάλασσα, ήταν μες τα πεύκα. Eκεί διψασμένοι ήπιαμε και τα τρία παιδιά από το ίδιο ποτήρι νερό. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι είχαμε και οι τρείς σαράντα πυρετό επί σαράντα μέρες! Ο γιατρός μάλιστα είχα βάλει μπανιέρα με πάγο μέσα στο δωμάτιο για να κατεβάσει λίγο τον πυρετό μας! Ήμασταν σε πολύ κακή κατάσταση και εγώ η αδερφή μου και ο Αλφόνσο. Όταν ο γιατρός είπε στην μητέρα μου ότι πια η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολή εκείνη πήρε μια εικόνα της Παναγίας και την έβαλε ανάμεσα στα κεφάλια μας. O Aλφόνσο δυστυχώς δεν άντεξε. Εμείς μετά από ένα διάστημα αρχίσαμε να αναρρώνουμε. Εγώ για ένα διάστημα έχασα το φως μου, τυφλώθηκα. Έπειτα πήγαμε στην Αθήνα και έκανα θεραπεία για χρονιά, ενώ έμαθα ότι θα φοράω γυαλιά για μια ολόκληρη ζωή. Τον. Η αρρώστια που είχαμε ήταν κοιλιακός τύφος βαρύτατης μορφής και χωρίς φάρμακα ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ήταν ένα μικρό θαύμα το γεγονός ότι ζήσαμε.

 Επίσης για 22 χρόνια έπασχα από σπαστικό ραιβόκρανο. Έμεινα 7 μήνες σε νοσοκομείο στην Βιέννη. Το ανακάλυψα μια φορά που περπατούσαμε μαζί με την αδερφή μου στην Αγίας Σοφίας. Ο νευρολόγος ο Ζερβόπουλος ήρθε από το σπίτι και έκανε την διάγνωση. Έγραψε στην Βιέννη και πήγα εκεί για κάποιους μήνες. Εν τέλει η κατάσταση μου διορθώθηκε από χειροπράκτορα στην Αθήνα. Αυτά δεν είναι τίποτα. Μουσείο παθολογικό είμαι!

 

Κατοχή – Ο διωγμός των Εβραίων

Eίχαμε ένα σπίτι στο κέντρο με ενοίκιο οπού μας άρεσε ιδιαίτερα να μένουμε με τον άντρα μου αλλά όταν ήρθαν οι Γερμανοί είπαμε να πάμε στο σπίτι μας στην Κηφισιά το οποίο μας είχε τύχει μια ευκαιρία και το πήραμε. Μια πανέμορφη μονοκατοικία με κήπο, πηγάδι και κληματαριά. Από εκεί πηγαίναμε συχνά και στον Κρικέλα. Όταν ο άνδρας γύρισε από το μέτωπο της Αλβανίας μου είπε να πάω στην Αθήνα, πράγμα που εγώ δεν έκανα. Ο πεθερός μου το διάστημα που έλειπε ο άνδρας μου έφερνε κάθε μέρα τα χρήματα από το μαγαζί στο σπίτι στην Κηφισιά. Φύγαμε από το σπίτι στην Κηφισιά γιατί ήταν πολύ απόμερα φοβόμασταν για τους Γερμανούς. Έτσι αφήσαμε το σπίτι και κάποτε ήρθε 5-6 γυναίκες, που έχαναν τα σπίτια τους, και ένας εξάδελφος μου με δάκρια στα μάτια και μας ενημέρωσαν ότι την νύχτα μπήκαν κάποιοι στο σπίτι οπού έσπασαν τις πόρτες και τα παράθυρα και δεν άφησαν τίποτα. Αυτό το γεγονός έγινε στο μεσοδιάστημα μιας εβδομάδας κατά την οποία οι Γερμανοί έλειπαν από το σπίτι. Στην περιοχή υπήρχε ένας Γερμανός αξιωματικός ο οποίος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πάντων. Είχε διατάξει μέσα σε 15 μέρες να επιτάξουν 15 σπίτια. Εγώ και ο ξάδερφος μου αποφασίσαμε να πάμε να του μιλήσουμε. Η καρδιά μου το ήξερε. Συνεννοηθήκαμε στα γαλλικά. Στο τέλος υποχώρησε, είπε πως δεν φταίμε εμείς και ότι μπορούν να κρατήσουν τα σπίτια τους. Μόλις βγήκα από το τμήμα με περίμεναν απέξω να με υπερευχαριστήσουν οι γυναίκες που εκείνο το πρωί μου χτύπησαν την πόρτα, όλο φιλιά, έκανα ότι μπορούσα.

 Ο άνδρας της αδερφής μου, της Άννας που ανακατευόταν όλο με τα πολιτικά τον έπιασαν οι Γερμανοί και τον οδήγησαν στου Παύλου Μελά με σκοπό να τον σκοτώσουν. Κάποια μέρα και ενώ εμείς σχεδιάζαμε πως θα τον βγάλουμε από εκεί, ήρθε μια κυρία η οποία μας εξομολογήθηκε ότι γνώριζε έναν Γερμανό από μέσα από στρατόπεδο, που ζητάει σαράντα λίρες για να τον αφήσει ελεύθερο. Έτσι και έγινε, η οικογένεια μάζεψε τα χρήματα και έγινε ότι ήταν να γίνει. Η οικογένεια μου έκρυψε πολλούς Εβραίους. Στο σπίτι μας στην οδό Γραβιάς κρύψαμε την οικογένεια του Μάρκου Ασαέλ. Ο πατέρας ήταν έμπορος και είχε 3 παιδιά εκ των οποίων ο μεγάλος ήταν φοιτητής εκείνη την περίοδο, ο Φρέντι. Την οικογένεια κατά την διάρκεια της Κατοχής την βοηθούσε να «κινείται» από σπίτι σε σπίτι και να διαφεύγει της σύλληψης ο Μανώλης Κονιόρδος, ο οποίος ήταν και ερωτευμένος με την μια κόρη, τη Λουλού. Ένα βράδυ προς το τέλος της Κατοχής λοιπόν χτύπησε η πόρτα, άνοιξε ο άνδρας μου και είδε μπροστά του την οικογένεια Ασαέλ και καταχάρηκε που τους είδε καθώς δεν ήξερε αν είχαν επιβιώσει. Ο άνδρας που τους είπε να περάσουν μέσα χωρίς να λογαριάζει τον κίνδυνο. Οι επόμενες μέρες ήταν όμορφες αφού αυτή η στερημένη οικογένεια ένιωσε μετά από πολλά χρόνια κακουχιών την θαλπωρή.

 Επίσης είχαμε κρύψει κάποτε δύο παιδάκια από τους Γερμανούς όταν οι γονείς τους, φίλοι και συνεργάτες με τον πατέρα μου, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς από το να μας τα αφήσουν. Ήταν πιο εύκολο να κρύψεις τα παιδιά από μια ολόκληρη οικογένεια. Οι γονείς τους πέρασαν με ένα καΐκι στην Κατερίνη και σώθηκαν. Tα παιδάκια τα πήγε η μαμά μου στο Καλαμαρί όπου ήξερε τους ανθρώπους από την εποχή που ήμουν εγώ εκεί εσωτερική. Εκεί της είπαν ότι πρέπει να γίνουν Καθολικοί για να τα δεχθούν. Tελικά η μαμά μου βρίσκει έναν γιατρό οικογενειακό μας φίλο οπού φιλοξένησε τα παιδάκια μέχρι το τέλος του πολέμου.

 

 

 https://parallaximag.gr/thessaloniki/pirkagiamartiria

Επιμέλεια :Paul P.Nounis

Η Μεγάλη πυρκαγιά Γεννήθηκα το 1911. Στην Θεσσαλονίκη, επί Τουρκοκρατίας. Ήμουν οθωμανή υπήκοος. Στην πυρκαγιά ήμουν έξι χρονών και η αδερφή μου πέντε. Τη μέρα που ξέσπασε η φωτιά είχαμε πάει στο λουτρό με την μητέρα μας, τότε υπήρχαν λουτρά, δυστυχώς στα σπίτια δεν υπήρχαν τουαλέτες, ήταν αλλιώς. Όταν ήθελες να κάνεις μπάνιο πήγαινες στο δημόσιο λουτρό.

Read more at: https://parallaximag.gr/thessaloniki/pirkagiamartiria

Έφυγε η θρυλική γιαγιά που έζησε την πυρκαγιά του 17

Read more at: https://parallaximag.gr/thessaloniki/pirkagiamartiria

Περισσότερα...