Δεν είναι ….τρικ !!!!!!🇬🇷😭🇬🇷😭
Κάντε κλικ στην εικόνα 👌
Ελλάδα χώρα του…….φωτός !!!!!
Και της τρέλας …..
Είδες η……ΔΕΗ ;;;; !!!!!!
22 χρόνια η κολώνα εκεί !!!!!!
Το νου σας σε λίγο καιρό
έρχονται οι Μαυρογιαλούροι !!!!
ηηηη μάλλον είναι εδώ και
ξεκίνησαν !!!!!!🇬🇷🤮🇬🇷🤮🇬🇷
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κι ο νεαρός ροκάς .
Κείμενο: ερημίτης
Ίσως να έχει μια κάποια μικρή αξία η παρακάτω προσωπική μου εμπειρία.
Πρέπει να ήταν Φεβρουάριος νομίζω, του 2000. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος βρισκόταν τότε στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής, με εκείνο το χαρακτηριστικό του εκρηκτικό ταμπεραμέντο οπού είχε προκαλέσει πονοκέφαλο σε ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, που τον ακολουθούσε ενα τεράστιο πλήθος όπου και αν μιλούσε και που το συγκινούσε.
Νεαρός τότε εγώ, ροκάς, μ' ένα μαλλί μακρύ, μέσα στα μαύρα ρούχα και άθεος, εκείνο το βράδυ βρέθηκα μποτιλιαρισμένος, για κάποιον λόγο άγνωστο, με το πολύ σπορ αμάξι που οδηγούσα τότε -όχι ακριβό, αλλά σπορ- επάνω στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, στα πλάγια και στο ύψος περίπου καμιά τριανταριά μέτρα μετά το "Grande Bretagne", για να δώσω μια εικόνα σε όσους ξέρουν.
Ήμουν σε μια μεσαία λωρίδα ακινητοποιημένος και έχει σημασία αυτό, διότι όπως χάζευα τριγύρω μου, δεν άργησα να αντιληφθώ ότι διαγώνια πίσω και αριστερά μου ακριβώς, είχε επίσης πέσει θύμα μποτιλιαρίσματος ένα πολυτελές μαύρο αυτοκίνητο της Αρχιεπισκοπής.
Τότε ήταν που φαντάστηκα πως μέσα ίσως βρισκόταν ο Αρχιεπίσκοπος -ο περίφημος- και γύρισα ολόκληρος να δω. Και έτσι ήταν στ' αλήθεια, όμως είχε στραμμένο το κεφάλι του, πίσω του, αριστερά διαγώνια κι εκείνος, παράλληλα με εμένα, σαν κάτι να παρατηρούσε έντονα προς τη μεριά που είναι περίπου το κτίριο της Βουλής. Μου ήταν αδύνατον να δω το πρόσωπο του από εκεί και έτσι μετά από λίγο βρέθηκα, ούτε πολύ ουτε λίγο, να έχω γυρίσει σχεδόν την πλάτη μου στο τιμόνι, διότι ακόμη πάλευα να δω αν πράγματι είναι αυτός, να τον ταυτοποιήσω.
Ήμουν άθεος. Με τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις τότε, με τα διαβάσματα μου "περί ενεργειών του σύμπαντος", αλλά η περίπτωση του, η αντισυστημική του δράση, μου είχε προκαλέσει τότε, η αλήθεια είναι, κάποιο ενδιαφέρον.
Τότε και μετά από κάποιες στιγμές αμφιβολίας, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου το πρόσωπο όντως του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, το οποίο όμως να εκτελεί αποφασιστικά μια κίνηση πάρα πολλών μοιρών, να περιστρέφεται και να κρατάει τελικά το βλέμμα του έντονα επάνω σε... εμένα.
Το ύφος του γεμάτο αυτοπεποίθηση, αποφασιστικό αλλά και πράο... δεν ξέρω πως να το περιγράψω... -να, φανταστείτε το ακριβώς όπως στη συνοδευτική εικόνα- ο οποίος τώρα έβλεπε ένα αλλόκοτο θέαμα: έναν ανόητο ροκά ευρισκόμενο ανάποδα στο αμάξι του, εκτός θέσης, να έχει αγκαλιά την πλάτη του καθίσματος, να τον παρατηρεί...
Με κοίταγε με αυτό το ύφος που προανέφερα, παρατεταμένα.
Ήρθα σε αμηχανία, κάτι έπρεπε να κάνω. Έδειχνα ήδη ηλίθιος εντελώς. Και έκανα κάτι απλοϊκό και ίσως λιγάκι αφελές: σήκωσα το δεξί μου χέρι, το κούνησα πέρα δώθε και σε συνδυασμό με ένα χαμόγελο μου, όλο αυτό μας έκανε έναν κάπως παιδιάστικο χαιρετισμό.
Προς έκπληξη μου, η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου ήταν να αρχίσει να γελάει πολύ. Σήκωσε το χέρι του και μου ανταπέδιδε την ίδια ακριβώς κίνηση αλλά πολύ πιο έντονα από εμένα. Το γέλιο του και ο αυθορμητισμός του με είχαν ήδη συνεπάρει και γέλασα πιο πολύ. Με τη νεανική μου ορμή μετά, του έδειξα το χέρι μου που είχα σφίξει σε γροθιά και με τα χείλη μου σχημάτιζα μια λέξη τώρα, αθόρυβα κι αργά: " γ ε ρ ά".
Ο Αρχιεπίσκοπος βλέποντας με και διαβάζοντας το στόμα μου, άρχισε να γελάει περισσότερο από πριν και μου έγνεφε καταφατικά, μιμούμενος την κίνηση μου επίσης. Το όλο περιστατικό, μου έμοιαζε παράδοξο, μη πιστευτό. Με είχε ανεβάσει πλάι του ενώ παράλληλα είχε κατέβει στο επίπεδο το δικό μου.
Εγώ ήμουν ο ροκάς, μα εκείνος ο ροκ σταρ.
Η απροσδόκητη παντομίμα μας συνεχίστηκε. Στην ήδη σφιγμένη μου γροθιά σήκωσα τον αντίχειρα και του έκανα κάτι σαν "λάϊκ" όπως θα λέγαμε και στο Facebook, κάποια χρόνια νωρίτερα πριν καν αυτό να δημιουργηθεί. Εκείνος όλο γελούσε, γελούσε, σαν να 'χε την αθωότητα μέσα του που έχει ένα παιδί. Μου το ανταπέδωσε κι αυτός.
Σε κάποιο σημείο είδα ότι άρχισε να με ευλογεί. Εγώ δεν ήξερα από αυτά τα πράγματα και ούτε και πίστευα τότε σε αυτά, όμως βεβαίως το εκτίμησα διότι εκείνη την ώρα μου έδινε ότι καλύτερο είχε. Θυμάμαι τότε έμεινα λιγάκι σκεπτικός, το χέρι μου το έφερα στο στήθος τελικά και του έδειξα την καρδιά μου...
Βράδυ χειμώνα μιας καθημερινής, στο πιο κεντρικό σημείο της Ελλάδας - εκείνο όπου λίγους μήνες μόλις αργότερα θα γέμιζε ασφυκτικά, με ένα του απλό κάλεσμα, μαζί με όλους τους γύρω δρόμους- τώρα εντελώς αθέατα, χωρίς κάμερες παραδίπλα -κι αυτό είναι σημαντικό- ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης της πατρίδας μας κάθεται και αστειεύεται επί 2 λεπτά της ώρας στη νοηματική, με έναν ατίθασο νεαρό, σαν να 'ταν φιλαράκια. Σημειωτέον η όλη αυτή βουβή συνομιλία είχε σαν μουσική υπόκρουση μία σκληρή ροκ μελωδία που έβγαζαν τα ηχεία στο αυτοκίνητό μου.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αθέατος, κλεισμένος μέσα σε ένα αμάξι ήταν ακόμη κι έτσι, πιο ηγέτης και πιο επικοινωνιακός, απ' ότι ένας σύγχρονος πολιτικός στημένος και σκηνοθετημένος που βγάζει ένα διάγγελμα σε ολόκληρο λαό...
Απόψε, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά κι αυτή τώρα μου προκαλεί μία αίσθηση γλυκόπικρη. Βεβαίως δεν ήμουν σε θέση τότε ώστε να εκτιμήσω το τί έβλεπε αυτός ο άνθρωπος και το τί προσπάθησε ολόψυχα να κάνει, την οικονομική αλλά και πνευματική επίθεση που δέχτηκε μετέπειτα η χώρα, όπως άλλωστε το είχε προαναγγείλει.
Επίσης, πολύ περισσότερο, δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω τότε, το τί δυνάμεις θα χρειαζόταν να εξασκηθούν εναντίον του κι αυτό το σταματάω εδώ.
Τότε το μόνο βέβαιο, αυτό που μέσα μου ήξερα, είναι πως είμαι απλά ένας ανέμελος ροκάς που κάποτε είχε πει κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι: "Χριστόδουλε, σε πάω".
#Πρωτη_ειδηση
Ο Άγιος Ευγένιος ήταν ένας από τους Αγίους Πέντε Μάρτυρες που μαρτύρησαν στην Καππαδοκία το 296 μ.Χ.
Ο Αγιος Ευγένιος ο Τραπεζούντιος
Μια ακόμα Αγιογραφία μου (προσκυνητάρι ) δωρεά στον Ι.Ν.Αγίου Νικολάου Καλαμαριάς
Οι άγιοι πέντε μάρτυρες οι εν Καππαδοκία: Ευγένιος, Ευστράτιος, Αυξέντιος, Μαρδάριος και Ορέστης.
Ήταν αξιωματικός του στρατού και κατά τον διωγμό των χριστιανών επί Διοκλητιανού αρνήθηκε να γίνει ειδωλολάτρης. Ακολούθησε φυλάκιση και μαρτύρια. Ο Ευγένιος θανατώθηκε αφού του έκοψαν τη γλώσσα και τα χέρια και του έσπασαν τα πόδια. Μαζί του μαρτύρησαν και οι άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Μαρδάριος και Ορέστης, οι οποίοι τιμώνται από την εκκλησία ως μάρτυρες την ίδια μέρα, στις
Ο Ιερός Ναός Αγίων Πέντε Μαρτύρων της Καππαδοκίας στο Πολύστυλο Καβάλας.
Τα λείψανα των Αγίων βρίσκονταν στα Σήμαντρα της Καππαδοκίας.
Με την ανταλλαγή πληθυσμών τα λείψανα μεταφέρθηκαν από τους Μικρασιάτες στο Πολύστυλο Καβάλας όπου εγκαταστάθηκαν και έκτισαν Ναό προς τιμήν τους.
Επιμέλεια : #Πρωτη_ειδηση
Η Πιάτσα Ναβόνα (Piazza Navona) είναι μία από τις διασημότερες και πιο όμορφες πλατείες της Ρώμης, συνάμα όμως διαθέτει ιστορία χιλιάδων ετών. Είναι ένα από τα αξιοθέατα της Ρώμης που ο επισκέπτης θα συναντήσει πρώτα αλλά και τόπος συνάντησης και αναψυχής για τους Ρωμαίους.
Η ιστορία της πλατείας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, με διαφορετική χρήση, όταν το 86 μ.Χ. χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, στο ίδιο σημείο, το Στάδιο του Δομιτιανού, γνωστό ως Circus Agonalis (στίβος του ανταγωνισμού). Η πλατεία, σήμερα, καταλαμβάνει τον ίδιο ακριβώς χώρο στον οποίο οφείλεται και το οβάλ σχήμα της.
Το Στάδιο του Δομιτιανού είχε μεγαλύτερο αγωνιστικό χώρο από το Κολοσσαίο και χρησιμοποιήθηκε για γιορτές και αθλητικούς αγώνες, χωρίς να γνωρίσει το “αίμα” της διάσημης αρένας. Το στάδιο είχε μήκος 276 μέτρα, 106 πλάτος και μπορούσε να φιλοξενήσει 30.000 θεατές. Απομεινάρια του αρχαίου σταδίου υπάρχουν ακόμη στο χώρο και είναι μάλιστα προσβάσιμα στον επισκέπτη σε υπόγειους χώρους κάτω από την Πιάτσα Ναβόνα. Στη μετεξέλιξη του ονόματος Circus Agonalis πιστεύεται ότι οφείλεται και η ονομασία της πλατείας, από τη φράση «in agone», που μετατράπηκε σε «navone» και τελικά σε Navona.
Η πλατεία από το 15ο αιώνα έγινε δημόσιος χώρος και μεταφέρθηκε εκεί η αγορά της Ρώμης. Απέκτησε τη σημερινή της μορφή στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο 10ος (1644-55) αποφάσισε την αναβάθμιση της πλατείας προς τιμήν της οικογένειάς του (Pamphilj), ξαναχτίζοντας το παλάτι των Pamphilj και δίπλα σε αυτό το ναό της Αγίας Αγνής, που έδωσαν και τον εντυπωσιακό μπαρόκ ρυθμό σε ολόκληρη την πλατεία.
Στην Πιάτσα Ναβόνα ιδιαίτερο τόνο δίνουν τρία εντυπωσιακά συντριβάνια. Στο κέντρο της κυριαρχεί το συντριβάνι των τεσσάρων ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi). Χαρακτηριστικό του είναι τα γλυπτά τεσσάρων θεοτήτων που αντιπροσωπεύουν τα μεγαλύτερα ποτάμια των τεσσάρων ηπείρων που είχε κυριαρχία ο Πάππας (του Δούναβη για την Ευρώπη, του Γάγγη για την Ασία, του Ριο ντε λα Πλάτα για την Αμερική και του Νείλου για την Αφρική). Στο κέντρο του συντριβανιού δεσπόζει ένας πανύψηλος αρχαίος αιγυπτιακός οβελίσκος.
Στα δύο άκρα της πλατείας υπάρχουν ακόμη το συντριβάνι του Ποσειδώνα(Fontana del Nettuno), ο οποίος παλεύει με ένα χταπόδι και το συντριβάνι του Μαυριτανού (Fontana del Moro) που παλαίυει με ένα δελφίνι περιστοιχισμένος από τέσσερις Τρίτωνες.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα οι απορροές των συντριβανιών έκλειναν με αποτέλεσμα να πλημμυρίζει η πλατεία δημιουργώντας τη «Λίμη της Πιάτσα Ναβόνα» ώστε να δροσίζονται οι κάτοικοι!
Σήμερα η πλατεία Ναβόνα, είναι γεμάτη από υπαίθρια καφέ και εστιατόρια ενώ οι πλανόδιοι ζωγράφοι της προσθέτουν μια καλλιτεχνική νότα.
Επιμέλεια : P.P.N.
12/10/2022
Ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου, τέως βασιλιά τών Ελλήνων (αυτός ακριβώς ειναι ο τίτλος του εκλιπώντος) είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του επαρχιωτισμού και της προχειρότητος, με την οποία κυβερνιέται η Ελλάς από τούς κοντόφθαλμους κυβερνήτες, της κατωτάτης υποστάθμης νοοτροπίας της αντιπολιτεύσεως σε επίπεδο αναχρονισμού και ηθικής και, τέλος, της πλήρους αμορφωσιάς και αμάθειας της συντριπτικής πλειονότητος του ελληνικού πληθυσμού και των δημοσιογράφων του, αποτέλεσμα και αυτό της υποστάθμης του πολιτικού προσωπικού, που καθορίζει τις τύχες του λαού εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια.
Γράφω στην άγνωστη και ξενική για την πλειονότητα απλή καθομιλουμένη, τη μόνη ελληνική γλώσσα, που δεν έχει καμμία, μα καμμία, αμηχανία στο πώς θα πεί τα νοήματα και τα συναισθήματα με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς περιστροφές, και στο πώς κλίνει τις λέξεις στους χρόνους και στα πρόσωπα, δίχως να κακοποιεί τόν ήχο και την έννοια της καθεμιάς απ' αυτές. Τη γλώσσα που δεν είναι το κατασκεύασμα της καθαρευούσης των αρχαιόπληκτων διανοούμενων του 19ου αιώνα, ούτε και των διανοούμενων λαοπλήκτων δημοτικιστών του 20ου αιώνα, ίδια φτιαχτές και οι δύο. Μακρυά από το λαό και φανφαρόνικη η πρώτη, μακρυά δε από την ιστορία του και την Παιδεία η ξύλινη και φτωχή δεύτερη.
Αυτή η καθομιλουμένη διδασκόταν στα σχολεία μέχρι τα τέλη του '70, είναι η γλώσσα που οι νεοέλληνες ακούνε στις κλασσικές ελληνικές ταινίες χωρίς να ξενίζονται, αλλά δεν μπορούν ούτε να τη γράψουν πλέον, ούτε πολύ περισσότερο να τη μιλήσουν. Πρώτον, γιατί δεν τη διδάσκονται και δεύτερον διότι οι κλίσεις της μπορεί να σε χαρακτηρίσουν πολιτικά! Επειδή ακριβώς η σημερινή νεοελληνική δεν είναι γλώσσα απότυπώσεως συναισθημάτων και νοημάτων, αλλά ένδειξης πολιτικών φρονημάτων, επιβεβλημένη βιαίως για καθαρά πολιτικούς λόγους! Καί, όπως ακριβώς επί καθαρευούσης τελούσε υπό τρομοκρατία όποιος μιλούσε ή έγραφε δημοτική, έτσι και σήμερα επικρατεί ιδεολογική τρομοκρατία γιά όποιον τολμά να γράφει ή να μιλάει καθαρεύουσα ή ακόμη και την μεικτή καθομιλουμένη.
Επανερχόμενος στα του αποθανόντος, ξεκινώ τοποθετώντας τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
1. Ο εκλιπών δέν είναι τέως βασιλιάς. Είναι τέως βασιλεύς των Ελλήνων. Είναι τέως για τους Έλληνες, όχι για τον τίτλο του. Οι βασιλείς δεν χάνουν τόν τίτλο τους, χάνουν τη χώρα τους.
Το βασίλειό τους. Το δημοψήφισμα του 1974 δεν ρωτούσε το λαό αν ήθελε να καταργηθεί ο βασιλεύς, αλλά η βασιλεία. Έτσι, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν έκπτωτος βασιλεύς. Δεν εξέπεσε του θρόνου και αντικατεστάθη από άλλον. Εξέλιπεν ο θρόνος. Έμεινε χωρίς θρόνο.
Έτσι, κάθε φορά που οι αμαθείς δημοσιογράφοι, και οι εξ ίσου αμαθείς πολιτικοί, προσφωνούν τόν εκλιπόντα τέως βασιλιά ή έκπτωτο βασιλιά, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να φωνάζουν την αμάθειά τους και την απροθυμία τους να πληροφορούνται ο,τιδήποτε πέρα από την αρπακόλα, με τήν οποία γαλουχούνται να υπηρετούν το λαό.
Έχει αξία η παραπάνω γνώση; Έλα που έχει, παρά την κοντοφθαλμιά εκείνων που νομίζουν ανοήτως, ότι, αγνοώντας την, εξαφανίζουν και τη βασιλεία. Γιατί οι βασιλικοί οίκοι υπάρχουν στην Ευρώπη και εχουν ισχύ, είτε αρέσει είτε όχι. Σε κοινωνικό επίπεδο, σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ποικίλων άλλων σχέσεων.
Για παράδειγμα, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και η Γιάννα Αγγελοπούλου, πήραν τεράστια βοήθεια από τη μεσολάβηση του Κωνσταντίνου στίς Ολυμπιακές Επιτροπές και Ομοσπονδίες, καθώς και στίς πολύ υψηλές γνωριμίες και συγγένειές του, προκειμένου να διευκολυνεί τόσο η ανάθεση της Ολυμπιάδας του δέν έμαθε ποτέ, μήτε και σήμερα φυσικά ο ελληνικός λαός, δέσμιος ενός συμπλεγματικού, αμαθούς και χυδαίου πολιτικού συστήματος.
Γιά την πολιτική ισχύ τών βασιλικών οίκων δέν χρειάζεται να ξοδέψει κανείς πολλή μελάνη, παρά να δεί πώς η επαρχιωτική και νανοειδής ελληνική κυβέρνηση έσπευσε ασθμαίνουσα να αναβαθμίσει την εκπροσώπισή της στήν κηδεία του βασιλέως, τέως της Ελλάδος, Κωνσταντίνου, διά τού (και όχι "με τόν") αντιπροέδρου κ Πικραμένου.
2. Αυτό το τελευταίο μου δίνει τήν ευκαιρία να δείξω την επιπόλαια και πρόχειρη νοοτροπία, με την οποία πολιτεύεται η κυβέρνηση. Η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα του εκλιπόντος, αλλά και σε σοβαρότερα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Που είναι πολύ κρίσιμα για την ευημερία και ανεξαρτησία τής χώρας, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Η κυβέρνηση γνωρίζει εδώ και εβδομάδες ότι ο Κωνσταντίνος νοσηλεύεται, υποστηριζόμενος μηχανικά, στο "Υγεία". Γνωρίζει, επίσης, ότι γιαυτό το λόγο βρίσκονται στή χώρα και διαμένουν στη Μεγάλη Βρετανία, στο Σαίν Τζωρτζ Λυκαμπέτους, στό σπίτι της Βασ. Σοφίας και στο Ψυχικό όλα τα μέλη της βασιλικής οικογενείας, παιδιά, εγγόνια, σύζυγοι και γαμπροί. Επομένως, γνωρίζει ότι επίκειται ο θάνατός του. Εάν δέν το εγνώριζε, δεν είναι κυβέρνηση.
Γνωρίζοντας ότι επίκειται ο θάνατος εδώ και εβδομάδες, άρχισε τίς εργασίες καθαρισμού του Τατοϊου μόλις ανηγγέλθη το μοιραίο! Δηλαδή, ούτε ένας από τούς συμβούλους του πρωθυπουργού, μήτε και ο υποτιθέμενος πεπειραμένος ίδιος, σκέφτηκε εγκαίρως το απολύτως προφανές: Ότι όλοι οι Ευρωπαϊκοί βασιλικοί οίκοι θα παραστούν στήν κηδεία, διότι όλοι είναι συγγενείς, ένα σόϊ, και στηρίζουν το στάτους τους.
Και, ερχόμενοι όλοι, θα ήταν ντροπή να βρεθούν μπροστά στό σκουπιδαριό και την αφροντισιά τής περιοχής, με τα οποία άλλωστε συζούν οι νεοέλληνες μπροστά στα σπίτια τους και στούς δρόμους τους κάθε μέρα σε όλη τη χώρα, σε πόλεις και σε χωριά χωρίς να τους ενοχλεί καθόλου.
Για το θεαθήναι, λοιπόν, η καθαριότητα και η ευταξία και πάντα τελευταία στιγμή. Άκρως ελληνικόν.
3. Ενώ, λοιπόν, καθάριζε η κυβέρνηση το Τατόϊ, ήταν φανερό ότι είχε πλήρη άγνοια για τη νοοτροπία τών Οίκων, ακόμη και αυτών, που είναι ισχυροί, όπως τής Βρετανίας, τής Σουηδίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας, οι οποίοι αλληλοστηρίζονται και, επομένως, υπήρχε σφοδρή πιθανότητα να παραυρεθούν στήν κηδεία και την ταφή. Κι αυτή η άγνοια δέν είναι ήσσονος σημασίας. Είναι άγνοια βασικών κανόνων της διεθνούς πολιτικής. Του διεθνούς παιχνιδιού. Καμμία έκπληξις γιά μία χώρα, της οποίας την εξωτερική πολιτική ασκούν ξένες δυνάμεις και όχι οι εγχώριες κυβερνήσεις. Οι οποίες, απλώς αποδέχονται και εφαρμόζουν τις έξωθεν υποδείξεις.
Μία σοβαρή κυβέρνηση δέν περιμένει από ξένους πρίγκιπες να τής υποδείξουν ποιοί και πότε και υπό ποιά ιδιότητα θα επισκευθούν τη χώρα, και μάλιστα την τελευταία στιγμή. Γνωρίζοντας από καιρό την κατάσταση του Κωνσταντίνου ώφειλε να καλέσει τους συγγενείς και να τους υποδείξει τα της κηδείας και του Πρωτοκόλλου, ορίζοντας χρόνο, τόπο και συνθήκες. Ως εκπρόσωπος κυριάρχου κράτους. Όχι ως παρατηρητής εξ αρχής και ως υποδεέστερος διαπραγματευτής, που δεν ξέρει και τι να κάνει, εκ τών υστέρων.
4. Έχοντας ήδη πεθάνει ο άναξ, τέως της Ελλάδος, η κυβέρνησις παλινδρομεί. Να εκτεθεί η σορός σε προσκύνημα ή όχι; Και, μετά το πρώτο "όχι", αποφασίζει να επιτρέψει τήν έκθεση στο παρεκκλήσι της Μητροπόλεως, κάνοντας, όμως, ταυτοχρόνως, τήν προσέγγιση όσων θέλουν να φθάσουν εκεί, σχεδόν αδύνατη έως βασανιστική! Σε ένα κράτος, όπου η ελευθερία της πίστης είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα και τους νόμους. Εκτός από τήν πίστη, που δεν βολεύει άλλες πίστεις...
Είναι περιττό να αυτοσυστηθώ ώς εχθρός κάθε είδους αυταρχικής εξουσίας και ως αθεράπευτος θιασώτης της άμεσης συμμετοχικής Δημοκρατίας, στήν οποία συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες, όχι μόνον ώς ψηφοφόροι, αλλά και ως λειτουργοί της. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό και αναρχικό, αλλά αυτό είναι τό μόνο σύστημα που τιμά τόν άνθρωπο ώς προσωπικότητα και το κοινωνικό σύνολο ώς οντότητα.
Υπό αυτή τή θέση, λοιπόν, κάθε εμπόδιο σε οποιονδήποτε να ασκήσει τήν πίστη του, εφόσον δεν βιαιοπραγεί αδίκως, είναι όχι μόνο απαράδεκτη, αλλά και προσβλητική, ακόμη και για μιά κατ' ευφημισμόν Δημοκρατία σαν την ελληνική. Και είναι απαράδεκτο εκείνοι που κυβερνούν τη χώρα να έχουν και να εφαρμόζουν τέτοια νοοτροπία. Επειδή, τέτοια νοοτροπία προσομοιάζει περισσότερο σε αυταρχισμό και σε φοβοκρατία, που, δυστυχώς πρωταγωνιστούν και στήν ελληνική οικογένεια καί στήν πολιτική κονίστρα.
Επειδή, τόσο η οικογένεια όσο και η κονίστρα στήν Ελλάδα γαλουχούν παιδιά και πολίτες να αποδέχονται μόνο τις δικές τους απόψεις και να απορρίπτουν, μισούν, φοβούνται κάθε άλλες. Γιαυτό προσομοιάζει περισσότερο πρός μία εκφασισμένη κοινωνία. Το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινώς σε σπίτια, σχολεία, κόμματα και στούς δρόμους.
5. Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση απέδειξε ότι στερείται σοβαρότητος στήν αντιμετώπιση ενός ζητήματος, γύρω από το οποίο ώφειλε να γνωρίζει βασικά θέματα εξωτερικής πολιτικής, που δέν τά γνωρίζει. Θέματα διεθνούς σκακιέρας, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα ελληνικής Ιστορίας, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα Πρωτοκόλλου, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα Δημοκρατίας, που δεν τα γνωρίζει.
Ο Κωνσταντίνος βασίλεψε στην Ελλάδα. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Έχασε το θρόνο μετά από το δημοψήφισμα του 1974. Το θρόνο, όχι τόν τίτλο. Τότε συγκέντρωσε το 30% τών ψήφων. Δηλαδή, το ένα τρίτο τών ψηφοφόρων, που ήταν το 80% των εγγεγραμμένων, όχι σαν και σήμερα που πάει το 60% και ψηφίζει. Αυτό το 30%, σε μιά Δημοκρατία οφείλει κανείς να το σεβαστεί. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί. Σήμερα μπορεί να είναι 5% ή 10%. Αλλά, είναι τόσο αξιοσέβαστο όσο κάθε άλλο ποσοστό κάθε άλλης άποψης, που διεκδικεί και την ψήφο του λαού.
Σε μιά χώρα με σοβαρές κυβερνήσεις και σοβαρούς πολίτες, χωρίς συμπλέγματα, ο Κωνσταντίνος θα κηδευόταν με τιμές βασιλέως, όπως είναι ο τίτλος του. Όχι εν ενεργεία βασιλεύοντος. Αλλά, βνασιλέως. Γιά να τιμηθεί ο τίτλος του. Όχι της Ελλάδος, γιατί αυτόν τόν τίτλο τόν έχει χάσει. Και με τιμές αρχηγού κράτους, για να τιμηθεί η ελληνική Ιστορία, γιατί ήταν αρχηγός του ελληνικού κράτους, χωρίς να έχει επιβληθεί αντισυνταγματικά. Και η Ιστορία ενός κράτους δέν μπορεί να διαγράφει εποχές της, όπως διαγράφουν τα αυταρχικά καθεστώτα τούς μή αρεστούς από τις φωτογραφίες. Και να μήν κηδευτεί ως ιδιώτης, γιατί δεν αναγνωρίζεται πουθενά διεθνώς ως ιδιώτης. Απλώς γελοιοποιείται η κυβέρνηση και η χώρα έτσι. Αποδεικνύοντας πόσο τρέμει από φόβο μπροστά στίς αλήθειες που έχουν αντίκτυπο. Που απαιτούν γενναιότητα και σοβαρότητα. Έτσι κι αλλιώς, για το διεθνές περιβάλλον, η χώρα είναι γελοία με τον τρόπο, που εδώ και χρόνια πολιτεύεται. Από συμπλεγματικές κυβερνήσεις ενός λαού, που τόν γαλουχούν συμπλεγματικό επί δεκαετίες.
Τα παραπάνω, τυπικώς και ουσιαστικώς επιβεβλημένα χωρίς συμπλέγματα, δεν τιμούν απλώς τόν εκλιπόντα, τήν κυβέρνηση, το λαό, τους συγγενείς και την Ιστορία. Είναι εγγύηση και δείχνουν το αυτονόητο, ότι κάθε ένας έχει το δικαίωμα να τιμηθεί σ αυτόν τόν τόπο, έτσι όπως έζησε, με μοναδική εξαίρεση εκείνους που στράφηκαν ενόπλως εναντίον του λαού. Οι οποίοι στερούνται αξιώματος.
Γιατί, αν η Δημοκρατία αρνηθεί σε κάποιον τήν τιμή για λόγους ιδεολογικής μικρόνοιας, υπάρχει κίνδυνος, για να μήν πω βεβαιότητα, ότι αύριο θα τήν αρνηθεί και σε άλλους για τους ίδιους λόγους, από άλλη πλευρά. Επειδή η Ιστορία κάνει κύκλους. Και η χώρα, καμμία πολιτισμένη χώρα, δεν έχει την πολυτέλεια τών καταστροφικών διχασμών. Παρ' όλο που τους σπέρνουν άφρονες αδιακόπως στήν Ελλάδα.
Το πλεονέκτημα της Δημοκρατίας είναι ότι παρέχει απόλυτη ελευθερία πίστεως και διακινήσεως ιδεών. Και το αδύναμό της σημείο είναι το ίδιο ακριβώς. Γιαυτό και το ακροτελεύτειο άρθρο του εκάστοτε Συντάγματος αφήνει τη υπεράσπισή της όχι στό στρατό ή στίς κυβερνήσεις, αλλά στόν - υποτιθέμενο- υπέρτατο κυριάρχο: Το λαό. Φυσικά, μόνο ένας λαός από μορφωμένους και συνειδητούς Πολίτες είναι ικανός να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία χωρίς να τή μετατρέψει σε δικτατορία ή σε οχλοκρατική ακυβερνησία. Είναι τέτοιος ο ελληνικός;
6. Η ελληνική αντιπολίτευση δεν υπολείπεται τής κυβερνήσεως σε επιπολαιότητα, συμπλεγματισμό και έλλειψη σοβαρότητος. Στήν εμπάθειά της και την αμορφωσιά της είναι, μάλιστα, χειρότερη. Τα γεγονότα περνούν από την κρίση της μέσα από παρωπίδες οπαδισμού, τίς οποίες στενεύουν ακόμη περισσότερο η απουσία μορφώσεως και το περίσσευμα φθόνου, μιζέριας, ηττοπάθειας και ρεβανσισμού.
Η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει τον Κωνσταντίνο με τυφλό φανατισμό και με τήν οπτική γωνία του 1965, λες και δεν έμαθε ποτέ τι πραγματικά έγινε το 1965, όταν ακόμα και κορυφαία στελέχη της ίδιας της Αριστεράς έχουν κατηγορήσει εκ των υστέρων, με στοιχεία, τον Γ Παπανδρέου ως υπαίτιο της Αποστασίας και του πολιτικού χάους που πυροδοτήθηκε. Χωρίς να υποβαθμίζουν τον καταστροφικό ρόλο του βασιλέως.
Και, ως ασόβαρη πολιτικά και κομματικά, αντί να έχει διδαχθεί από την Ιστρορία και να έχει καταλάβει τίς αιτίες και τα γεγονότα μέσα από τήν ανάλυση της εποχής της, ουρλιάζει με φρασεολογία πεζοδρομίου εκβάλλοντας ανιστόρητες κραυγές, απευθυνόμενη σε όχλο μάλλον παρά σε λαό. Δυστυχώς εισακουόμενη.
7. Δέν υπάρχει περιστατικό της νεοελληνικής Ιστορίας, που δεν έχει καταγραφεί λεπτομερώς. Και δέν υπάρχει καμιά (με ένα μ, ενώ το καμμία θέλει δύο και τονίζεται στήν παραλήγουσα) απορία όσον αφορά στα γεγονότα κάθε περιόδου. Έτσι, η περίοδος 1963-1965-1967 δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν Έλληνα να μήν τη γνωρίζει. Ξοδεύει ατελείωτες ώρες, άλλωστε, για να μάθει τα πάντα για τα σελέμπριτις, το πορνχαμπ, τα κουτσομπολια της γειτονιας των καναλιων και τις προσωπικες στιγμές του καθε συμπολιτη, όπου Γής, στο self star system του 21ου αιώνα.
Οι νεοέλληνες, παρ' όλα αυτά, αγνοούν την Ιστορία τους επειδή δέν τη διδάσκονται. Άλλοι γίνονται θύματα της κομματικής προπαγάνδας, που εμφανίζει τα γεγονότα όπως θέλει, αποσιωπώντας όσα δεν τη βολεύουν, και ερμηνεύοντάς τα κατά τις ιδεολογίες της, άλλοι απομνημονεύουν ό,τι αρπάζουν στόν αέρα από τους γονείς, τους συγγενείς, την τηλεοπτική μυθιστοριογραφία και τους φίλους και άλλοι διαβάζουν ό,τι εξυπηρετεί τις προσωπικές τους παρορμήσεις. Για το σχολείο ας μή μιλήσουμε. Γιατί είναι το φυτώριο τής αμάθειας και της κατευθυνόμενης Ιστορίας.
8. Ο Κωνσταντίνος, όπως ομολόγησε και ο ίδιος εκ των υστέρων, ήταν ανώριμος να αντιμετωπίσει τήν κρίση της δεκαετίας του 1960. Όπως παραδέχτηκε, δεν χειρίστηκε σωστά τήν επιθυμία του Γ Παπανδρέου να αναλάβει το υπουργείο Στρατιωτικών, απολύοντάς τον (ενώ μέχρι σήμερα ο λαός μαθαίνει ότι ο Γέρος παραιτήθηκε) με αποτέλεσμα να κυλήσει η χώρα σε ένα ντόμινο πολιτικού χάους, που οδήγησε στή δικτατορία δύο χρόνια αργότερα.
Σ αυτή τήν περίοδο, '65-'67, οργίαζε το ανακτορικό παρασκήνιο με τις βραχύβιες κεντρώες κυβερνήσεις, μέχρι τήν δεξιά κυβέρνηση Κανελλόπουλου, η οποία ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές (Μάϊο του '67) και ανατράπηκε από τους συνταγματάρχες. Επίσης, έκανε τεράστιο λάθος να ορκίσει την χουντική κυβέρνηση, παρ όλο που ο ίδιος, μέχρι το τέλος της ζωής του επέμενε, ότι φοβόταν πως σε αντίθετη περίπτωση θα προκαλούσε αιματοχυσία στο στράτευμα και στο λαό.
Αυτά μπορεί κανείς να του χρεώσει αντικειμενικά γιά την περίοδο της βασιλείας του. Και για το πρώτο, ο Παπανδρέου ήθελε να αντικαταστήσει τον τότε υπουργό του των Στρατιωτικών Γαρουφαλιά , γιατί είχε αρχίσει η δικαστική διαδικασία γιά τήν οργάνωση τών δημοκρατικών αξιωματικών με το όνομα ΑΣΠΙΔΑ, φήμες έλεγαν ότι ήταν αναμεμειγμένος ο γιός του πρωθυπουργού Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Γέρος ήθελε να ελέγχει την κατάσταση του στρατεύματος ο ίδιος, ώστε να μη χρεωθεί τους οργανωμένους ή το γιό του. Αλλά, αυτά δεν τα μαθαίνουν οι νεοέλληνες των κομματικών σωλήνων.
Επίσης, ο Κωνσταντίνος στίς συνεντεύξεις του για το θέμα αποκρύπτει ότι όταν ο Παπανδρέουν του ζήτησε να αντικαταστήσει ο ίδιος τον Γαρουφαλιά, και του το αρνήθηκε, γιατί θεώρησε επικίνδυνο ρήξεων να είναι αυτός αρχηγός του στρατεύματος κατά το Σύνταγμα, και ο πρωθυπουργός υπουργός του Στρατεύματος, ο Παπανδρέου του είπε "τότε είμαι υποχρεωμένος να σάς υποβάλω αύριο γραπτώς την παραίτησή μου". Και ο Κωνσταντίνος απάντησε επιπολαίως "την αποδέχομαι και προφορικώς". Έτσι, με το "προφορικώς", που αποτελεί και αυτοστιγμή απόλυση του πρωθυπουργού, ξεκίνησαν όλα. Γιατί, τα κορυφαία στελέχη της Ενώσεως Κέντρου ήταν εντελώς αντίθετα με την παραίτηση και με τη ρήξη με τα ανάκτορα, διαβλέποντας τι επίκειται. Και μέχρι τήν επομένη θα είχαν μεταπείσει τον επίσης επιπόλαιο Παπανδρέου. Αλλά, είχε πλέον απολυθεί από έναν ανώριμο και υπερόπτη μονάρχη. Και η τραγωδία είχε αρχίσει.
7. Γιά τον νεοελληνικό λαό, που υφίσταται τον βομβαρδισμό των αμόρφωτων και φοβικών δημοσιογράφων από τα κανάλια, και των φοβικών ή υστερικών κομμάτων, χωρίς να έχει τις γνώσεις της ίδιας του της Ιστορίας για να κρίνει, δέν έχω πολλά να πώ.
Ο λαός είναι δημιούργημα αυτών που τον μορφώνουν. Κι αυτοί, που αποφασίζουν για τη μόρφωσή του είναι οι ίδιοι που τόν βυθίζουν στήν αμάθεια και την αμορφωσιά με τήν ανύπαρκτη Παιδεία στα σχολεία και την ανύπαρκτη νομιμότητα σε κάθε μορφή της καθημερινής κοινωνικής ζωής. Σε ένα κράτος ανομίας και αυθαιρεσίας, όπου ο νόμος που κυριαρχεί είναι ο θάνατός σου η ζωή μου. Είτε πρόκειται για τόν κεφαλαιούχο απέναντι στόν υπάλληλο, είτε γιά τόν δημόσιο και δημοτικό υπάλληλο απέναντι στόν πολίτη, είτε γιά τον έμπορο απέναντι στόν αγοραστή, είτε γιά τον μάστορα απέναντι στόν πελάτη, είτε για τον αστυνόμο και τον δικαστή απέναντι στούς αδύναμους, είτε για τόν βουλευτή και τόν κυβερνήτη απέναντι στούς ισχυρούς, είτε πρόκειται γιά τόν πολίτη απέναντι στούς κανόνες τών δρόμων ή απέναντι στούς νόμους. Ένα ντόμινο ανομίας και αυταρχικής εξουσίας. Αυτή είναι η χώρα.
Κατά τα άλλα, άν θα λέγεται ο Κωνσταντίνος βασιλιάς, αν θα ταφεί με τιμές κι αν είναι τέως ή όχι τον μάρανε τον νεοέλληνα και τα φυλαρχεία που τον κυβερνούν.
Όταν οι νεοέλληνες μάθουν ότι το να τιμάς τόν εχθρό σου και τον αντίπαλό σου είναι ένδειξη δύναμης, τότε θα μετακομίσουν από την Ψωροκώσταινα στήν Ελλάδα.
Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
Και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος σεβάστηκε το δημοψήφισμα που έγινε τότε, και ουδέποτε αμφισβήτησε το αποτέλεσμα έκτοτε…
Ούτε έθεσε ποτέ θέμα επαναφοράς της Βασιλείας, ούτε ο ίδιος, ούτε μέλη της οικογένειάς του, ούτε ενεθάρρυνε τους οπαδούς της Βασιλείας να κινηθούν πολιτικά. Το ζήτημα έκλεισε οριστικά – και έκλεισε από τότε…
Ο Κωνσταντίνος υπήρξε Συνταγματικός αρχηγός του κράτους (και εκ του συντάγματός τότε, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων).
Αν κάποιος δικαιούνταν να ταφεί με τιμές πρώην αρχηγού κράτους, αυτός είναι ο Κωνσταντίνος!
Χώρια που υπήρξε σε πολύ νεαρή ηλικία και Χρυσός Ολυμπιονίκης για την Ελλάδα (1960).
Δεν ανέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά, δεν δικάστηκε ποτέ για κάποιο αδίκημα, ήταν νομίμως αρχηγός κράτους και του οφείλονταν οι δέουσες τιμές.
( Το ότι αρνήθηκε η Πολιτεία να τον τιμήσει, δείχνει ασυγχώρητη μικρότητα εκ μέρους της…)
Το ότι δεν είχε ελληνική ιθαγένεια δεν αναιρεί ότι υπήρξε νόμιμος Ανώτατος άρχων της χώρας! Ήταν ευθύνη της Πολιτείας που του αφαίρεσε την Ιθαγένεια, όχι δική του επιλογή. Και οι πολιτικοί λόγοι που του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια εξέλειπαν αυτομάτως, από τη στιγμή που ο ίδιος έφυγε από τη ζωή.
Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν επτά Βασίλεια (συν ένα μεγάλο Δουκάτου, του Λουξεμβούργου).
Και τα εφτά (εκ των οποίων πέντε στην ΕΕ), θεωρούνται σύγχρονες δημοκρατίες: Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία και Ισπανία…
Τα μέλη των βασιλικών τους Οίκων συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς προς τον αποδημήσαντα Κωνσταντίνο και την Οικογένειά του.
Δεν είναι λιγότερο «δημοκράτες» οι λαοί των χωρών αυτών από μας.
Ούτε θα… «ενθουσιαστούν» με την συμπεριφορά της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι στο τέως Βασιλιά της χώρας…
Το επιχείρημα ότι ήταν «ξενόφερτη» η δυναστεία είναι γελοίο! Από τις σημερινές ευρωπαϊκές χώρες που έχουν Βασιλεία, καμία δεν αποτελείται από αυστηρά «γηγενείς».
Για διάφορους λόγους δυναστικές οικογένειες, επιβλήθηκαν κάποτε σε διάφορες χώρες και στη συνέχεια ταυτίστηκαν με τους λαούς τους και έγιναν σύμβολα της εθνικής τους ταυτότητας. Και της εθνικής τους ενότητας.
– Γλύξμπουργκ, περιοχή στα σύνορα Γερμανίας-Δανίας.
— Kαι ο οίκος που βασιλεύει σήμερα στο Βέλγιο είναι των Σάξ-Κομπουργκ από την Γερμανία (όπως και η βασιλική οικογένεια των Ουίνδσωρ της Βρετανίας).
— Ενώ και ο οίκος που κυβερνά της Δανία σήμερα – που αποτελεί ίσως τον παλαιότερο στην Ευρώπη – ανήκει στη δυναστική οικογένεια των Ολντμπουργκ, επίσης από τη Γερμανία.
Οι βασιλείες που επιβιώνουν σήμερα στην Ευρώπη υιοθετήθηκαν ή επιβλήθηκαν για να ενώσουν ευρωπαϊκούς λαούς από τον φεουδαρχικό κατακερματισμό ανάμεσα σε διάφορους ισχυρούς γαιοκτήμονες και τον ασφυκτικό τοπικό έλεγχο που ασκούσαν.
Αλλά όπου επιβλήθηκε, ταυτίστηκε με την Ιστορία των λαών αυτών. Με τις μεγάλες στιγμές του, αλλά και με τις τραγωδίες του.
Με τη στενή έννοια “ξενόφερτοι” είναι όλοι οι σημερινοί Ευρωπαίοι μονάρχες στις χώρες τους! Αλλά ζουν και πεθαίνουν ως Βρετανοί στη Βρετανία, ως Ισπανοί στην Ισπανία και ως Σουηδοί στην Σουηδία.
Ακόμα και σε χώρες που επαναστάτησαν και εκτέλεσαν ή έδιωξαν τους μονάρχες τους, σέβονται την ιστορική κληρονομιά τους. Γιατί είναι πολύτιμο κομμάτι της δικής τους ιστορικής ταυτότητας.
Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε στην Ελλάδα, το έφερε η μοίρα να μπλεχθεί από πολύ νεαρή ηλικία στα πολιτικά της (1964), έκανε σφάλματα όπως όλοι, δεν προκάλεσε μετά την εκθρόνισή του, εδώ είναι θαμμένοι οι γονείς του και όλοι οι πρόγονοί του! Εδώ επέλεξε να γυρίσει μαζί με την οικογένειά του όταν το επέτρεψαν (αν και μπορούσε να ζήσει παντού αλλού), εδώ ήθελε να ταφεί.
Άρα είναι Έλληνας! Τελεία…
Ο τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’, που μόλις αποβίωσε, ήταν εκείνος που πρωτοστάτησε στα τραγικά γεγονότα του 1965, αλλά ήταν κι αυτός που πρώτος κινήθηκε κατά τη χούντας των συνταγματαρχών τον Νοέμβριο του 1967.
Κι έχασε το θρόνο του εξ αιτίας αυτού του αποτυχημένου κινήματος.
Μη ξεχνάμε τέλος, ότι ήταν η χούντα που πρώτη έδιωξε τον Κωνσταντίνο το 1967, μετά το αποτυχημένο βασιλικό πραξικόπημα: δεν του το συγχώρεσε ποτέ και τελικά οργάνωσε «δημοψήφισμα» για την κατάργηση της Βασιλείας το 1973.
Όλα αυτά τα κρίνει η Ιστορία.
Δεν τα σκεπάζει η λήθη.
Και δεν τα μηδενίζει η ιστορική μνήμη.
Δεν μπορούμε σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που δίνουμε εύκολα διαβατήρια σε ανθρώπους που μπήκαν εργαλειοποιημένοι και παράνομα, ταυτόχρονα να αρνούμαστε την ιθαγένεια στα μέλη μιας οικογένειας που ταυτίστηκε με μεγάλες, αλλά και με τραγικές στιγμές, αυτού του τόπου.
Το θέμα της Βασιλείας κρίθηκε οριστικά στην Ελλάδα.
Αλλά η ιστορία δεν σβήστηκε.
Μόνο τα απολυταρχικά καθεστώτα σβήνουν φωτογραφίες και ολόκληρες σελίδες από την πρόσφατη ιστορία τους.
Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν όταν κάποιο ηγετικό στέλεχός του έπεφτε σε «δυσμένεια» (και αργότερα τον «εξαφάνιζε»), στην συνέχεια φρόντιζε να «σβήνει» και τις φωτογραφίες του από τα ιστορικά αρχεία της εποχής.
Τα ίδιο έκανε και ο Μάο. (Παρόμοια έκανε και ο Χίτλερ…)
Οι Δημοκρατίες δεν αποσιωπούν την Ιστορία τους.
Το αντίθετο, δεν είναι απλώς μικροψυχία.
Είναι τύφλωση!
Είναι και διχαστική τύφλωση…
Γιατί ενώ θέμα Βασιλείας ΔΕΝ τίθεται εδώ και δεκαετίες από κανένα, κάποιοι επιμένουν να εκδικούνται όχι τον “θεσμό” που δεν υπάρχει πια, αλλά όσους τους νίκησαν στον Εμφύλιο της περιόδου 1946-49!
Μόνο που ο Εμφύλιος ΔΕΝ έγινε για την εγκαθίδρυση της Βασιλείας. Έγινε για να αποτρέψει τη μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική κοινωνία ή τον εδαφικό διαμελισμό της!
Κι ευτυχώς που όλα αυτά απετράπησαν…
Το βαθύτερο κίνητρο της αντιβασιλικής υστερίας σήμερα, είναι το άσβεστο μίσος των ηττημένων του Εμφυλίου!
Δεν έχει καμία σχέση με το βασιλικό θεσμό.
Ούτε με τα πρόσωπα.
Έχει σχέση με το μισαλλοδοξία των ηττημένων, που φαντασιακά παίρνουν τη ρεβάνς τους…
Έχασαν την μάχη της Ιστορίας κι έκτοτε δίνουν τη μάχη να… ξαναγράψουν την Ιστορία όπως τους βολεύει. Ανακυκλώνοντας συνεχώς τα πιο χολερικά εμφυλιακά βιώματα.
Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου οι ηττημένοι ηγέτες του εμφυλίου θάβονται πλέον με τιμές, δημοσία δαπάνη, ενώ οι νικητές ή οι απόγονοί τους θάβονται ως “ιδιώτες”…
Κι αυτό δεν είναι απλά απαλοιφή της Ιστορίας μας. Είναι κάτι χειρότερο: Είναι αντιστροφή της Ιστορίας μας!
Κάποιοι επί εβδομήντα χρόνια προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές ενός εμφυλίου, τον οποίο έχασαν. Και ευτυχώς που τον έχασαν…
Είναι και απερίγραπτη ανοησία! Διότι δεν υπηρετούν τη “συμφιλίωση”. Προσβάλλουν μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού. Η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου σέβεται τους νεκρούς και θεωρεί επιβεβλημένο να ταφεί με τιμές πρώην αρχηγού κράτους ένα πρόσωπο που διετέλεσε αρχηγός κράτους. Και μετά την απομάκρυνσή του δεν προκάλεσε ποτέ…
Κι αυτό, όχι γιατί είναι… “βασιλικοί”.
Αλλά γιατί καταλαβαίνουν ότι τα κράτη έχουν συνέχεια. Κι αυτό εμπεδώνει την ενότητά τους στο εσωτερικό της χώρας και την αξιοπρέπειά τους διεθνώς.
Εδώ, εμείς, τα τραυματίσαμε και τα δύο…
Είναι και μικροπολιτική σαχλαμάρα. Νομίζουν κάποιοι ότι έτσι κάνουν …”άνοιγμα στο Κέντρο”!
Το Κέντρο έπαιρνε πάντα αποστάσεις από τις ακρότητες της Αριστεράς και τις ακρότητες της Δεξιάς. Και γι’ αυτό ήταν “Κέντρο”…
— Η πρώτη αντικομμουνιστική νομοθεσία στην Ελλάδα εισήχθη και ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1929, το λεγόμενο “Ιδιώνυμο”.
— Τη μάχη για να αποτραπεί ο έλεγχος της Αθήνας από τους Κομμουνιστές το Δεκέμβριο 1944 – Ιανουάριο 1945, την έδωσαν ιστορικοί ηγέτες του Κέντρου, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Νικόλαος Πλαστήρας.
— Τον εμφύλιο στην Ελλάδα τον κέρδισαν κυβερνήσεις όπου κυριαρχούσαν (μετά το 1847) οι Κεντρώοι.
— Για να μην ξεχνάμε και την “εμπιστευτική εγκύκλιο 1010” του Γεωργίου Παπανδρέου, τον Μάρτιο του 1965, για την ανάσχεση της “διείσδυσης της Αριστεράς” στα σχολεία!
Το να επιμένεις να τους μεταχειρίζεσαι ως “εχθρούς”, δείχνει φόβο και μικροψυχία.
Τίποτε άλλο…
ΥΓ. Ο Κωνσταντίνος έδινε απεγνωσμένη μάχη για τη ζωή του επί ένα χρόνο περίπου. Το ήξεραν όλοι ότι το τέλος του ήταν κοντά. Το γνώριζαν οι πάντες ότι στην κηδεία του θα έρχονταν όλοι οι εστεμμένοι της Ευρώπης. Το να μην έχουν φροντίσει να τακτοποιήσουν κάπως τους βασιλικούς τάφους στο Τατόϊ, και να τρέχουν τώρα (και να μη φτάνουν) δείχνει ασύγγνωστη ανεπάρκεια.🇬🇷🇬🇷🇬
Υ.Γ
Στις 24-5-2005 διετάχθησαν οι στρατιωτικές μονάδες να αναρτήσουν τις σημαίες των μεσίστιες εις ένδειξιν συμμετοχής των στο επίσημο πένθος του κράτους για τον θάνατο του Φλωράκη!!! ( Ο οποίος εκπαιδευθείς στην Σοβιετική ¨Ένωση εστάλη και διετέλεσε – ως καπετάν Γιώτης – διοικητής της Ι Μεραρχίας του ««« δημοκρατικού στρατού»»» κατά τις επιχειρήσεις του εναντίον του ¨Έθνους, ευθυνόμενος για χιλιάδες σφαγές, αξιωματικών και οπλιτών του Ε.Σ.)
Ενώ με το ΦΕΚ698/24-5-2005 αποφασίσθηκε να γίνει η κηδεία του δημοσία δαπάνη, για τις «« εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε στο Λαό στην Πατρίδα και το Έθνος»» !!!
Koula Michalopoulou
Επιμέλεια:P.P.N.
.png "English"){kind=small}
