Έφυγε χθές απο ζωή γνωστός έλληνας ηθοποιός..

Έφυγε απο την ζωή πριν απο λίγο ο ηθοποιός Ο ηθοποιός Πάνος Νικολαΐδης!
Παρακάτω μια τελευταία του συνέντευξη….καλό ταξιδί και καλό παράδεισο….
Απο την Μαίρη Γκαζιάνη
«Όταν τελειώνει η παράσταση δεν υπάρχει ρόλος, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου», μας λέει ο Πάνος Νικολαΐδης.
ΕΡ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα με τα πολλά θέατρα και τους άπειρους κινηματογράφους. Σε ποια ηλικία θυμάσαι να ήταν η πρώτη γνωριμία σου μαζί τους;
ΑΠ. Σίγουρα ήταν πριν την ηλικία των έξι ετών. Είχα τη τύχη να έχω πατέρα θεατρόφιλο. Αλλά δεν έβλεπα μόνο, έξι ετών έπαιξα για πρώτη φορά στο Εθνικό θέατρο στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Ζητούσαν παιδάκια για τελώνια και με διάλεξε ο Δημήτρης Νικολαΐδης ο ηθοποιός. Θυμάμαι έβγαινα στη σκηνή με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, με ρωτούσε πως με λένε κι εγώ απαντούσα Σιναπόσπορο. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η ημέρα που έπαιζα με 39 πυρετό. Τότε κατάλαβα πόσο υπεύθυνο είναι αυτό που έκανα.

ΕΡ. Και η επόμενη φορά που βρέθηκες στο θεατρικό σανίδι ποια ήταν;
ΑΠ. Τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία 9 ετών έπαιξα με την Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, αφού πρώτα πέρασα από οντισιόν. Με αυτή τη παράσταση καταστάλαξα μέσα μου ότι το θέατρο ήταν αυτό που ήθελα να ασχοληθώ στη ζωή μου.
ΕΡ. Πως ήταν τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια ανάμεσα σε σχολείο και θέατρο; Είχες χρόνο για παιχνίδι;

ΑΠ. Ήμουν υπερκινητικός και ακούραστος. Τίποτα δεν μπορούσε να μου στερήσει το παιχνίδι. Βρισκόμουν συνέχεια στη αλάνα και έπαιζα μπάλα. Ήμουν όμως και ονειροπόλος. το φλερτ έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εφηβεία μου. Α! ήμουν και μυθομανής, όλο ιστορίες έφτιαχνα.
ΕΡ. Μεγαλώνοντας σπούδασες σε τρεις διαφορετικές σχολές υποκριτικής. Το έκανες για να γνωρίσεις διαφορετικές μεθόδους, δασκάλους ή συνέβαινε κάτι άλλο;
ΑΠ. Στο θέατρο όλα συμβαίνουν και όλα όχι… απλά… μου άρεσε να βλέπω και άλλα κορίτσια…
ΕΡ. Υπάρχει κάποιος δάσκαλός σου που τον ξεχώριζες; Κάποια συμβουλή που κρατάς μέχρι σήμερα;
ΑΠ. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος ήταν και παραμένει ο Κάρολος Κουν αλλά τον έζησα λίγο. Η καλύτερη χρονιά μου ήταν με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Μεγάλος δάσκαλος κι ο Μιχαηλίδης αλλά δεν δίδασκε τότε. Συμβουλές έχω κρατήσει πολλές…

ΕΡ. Ως απόφοιτος ποια ήταν η πρώτη θεατρική εμπειρία σου;
ΑΠ. Τέλειωσα, αισίως, τη σχολή Κωνσταντινίδη με δάσκαλο τον Δημήτρη Κεχαΐδη. Αρίστευσα στις εξετάσεις με το έργο «Το ημερολόγιο ενεός τρελού» και άνοιξα τα φτερά μου. Το ίδιο καλοκαίρι βρισκόμουν σε τουρνέ, συμμετείχα στη τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή.
ΕΡ. Από τα πρώτα χρόνια της θεατρικής σου πορείας συνεργάστηκες με πολύ μεγάλους ηθοποιούς. Θέλεις να μας αναφέρεις μερικούς;
ΑΠ. Είχα την ευτυχία να βρεθώ δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα όπως Δημήτρης Χορν,  Έλλη Λαμπέτη, Μάνος Κατράκης, Στέφανος Ληναίος, Έλλη Φωτίου, Θύμιος Καρακατσάνης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Πέτρος Φυσσούν, Νικήτας Τσακίρογλου, Χρυσούλα Διαβάτη, Μαρία Μοσχολιού, Φάνης Χηνάς, Πίτσα Μπουρνόζου και πολλοί, πολλοί άλλοι…
 
ΕΡ. Ως νέος ηθοποιός πως αισθανόσουν δίπλα τους;
ΑΠ. Άνετα. Δεν είχα κανέναν πρόβλημα. Μάθαινα!
ΕΡ. Ποιες συνεργασίες θυμάσαι πιο έντονα;
ΑΠ. Κοίταξε, κάποιοι άνθρωποι μένουν… Οι συνεργασίες μπορεί να είναι 
και καλές και κακές… αλλά πάντα κάτι μένει… κέρδος…

 

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον ηθοποιό Πάνο Νικολαΐδη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.

ΕΡ. Υπάρχουν περιστατικά που θυμάσαι με νοσταλγία ή με πίκρα;
ΑΠ. Περιστατικά υπάρχουν πολλά, δεν γίνεται να μην υπάρχουν. Στα άσχημα δεν θα ήθελα να αναφερθώ γιατί δεν έχω αντίλογο. Τα καλά είναι πάρα πολλά…. Αυτό που κρατάω είναι ότι όλοι αγαπούσαμε το θέατρο. Το θεατρικό παράπονό μου είναι ότι, ενώ σε ηλικία 6 ετών έπαιξα σε παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν, αυτό δεν επαναλήφθηκε ποτέ, όταν μεγάλωσα.
ΕΡ. Δημιούργησες φιλίες μέσα από το χώρο της υποκριτικής;
ΑΠ. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα του θεάτρου. Φυσικά είχα, έχω και θα έχω μέχρι το κλείσιμο της αυλαίας. Δυστυχώς, μετά από κάθε συνεργασία σχεδόν χανόμαστε αλλά η αγάπη και η εκτίμηση παραμένει.
 

ΕΡ. Θέλεις να μας αναφέρεις μερικές από τις σημαντικότερες παραστάσεις σου;
ΑΠ. Ριχάρδος Γ, Καλόγριες, Ο μικρός Πρίγκιπας, Οι εφοπλιστές, Ο Άγιος Πρεβέζης, Ο Γλάρος, Οι βρυκόλακες, Οι επιτρέποντες, Φου και πολλά άλλα.
ΕΡ. Μεγαλώνοντας έγινες εσύ το πρότυπο για πολλούς νέους ηθοποιούς. Πως τους αντιμετώπιζες ως παλαιότερος;
ΑΠ. Αγαπώ τα νέα παιδιά, ποτέ δεν ήθελα να κάνω παρατηρήσεις, δεν ήθελα να πληγώσω κανένα παιδί. Συμβουλές έδινα μόνο όταν με ρωτούσαν.
 

ΕΡ. Έχεις συμμετάσχει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Ποια είναι η γνώμη σου για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;
ΑΠ. Ο κινηματογράφος είναι κάτι άλλο, είναι σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, σεναριογράφος κ.α., ο ηθοποιός είναι εργαλείο όλων αυτών, άσχετα αν έχει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας. Σήμερα ο κινηματογράφος έχει αλλάξει, αλλά πάντα θα υπάρχουν ταινίες που θα παραμείνουν κλασσικές.
ΕΡ. Και στην τηλεόραση είχες πολλές συμμετοχές. Σήμερα η τηλεόραση δίνει ευκαιρίες σε ηθοποιούς ν΄ αναδείξουν το ταλέντο τους;
Αν έχουν ταλέντο ναι, αναδεικνύεται.
ΑΠ. Με την σκηνοθεσία έχεις ασχοληθεί;
Λίγες φορές. Θέλω να ξαναδοκιμάσω και σε άλλες ιδέες που έχω, πρωτοποριακές.
ΕΡ. Το σπίτι σου ή το θέατρο θεωρείς ότι είναι ο «φυσικός» σου χώρος;
ΑΠ. Και τα δυο. Ας μην υπερβάλλουμε. Περνάμε πολλές ώρες στο θέατρο. Είναι μια φυγή, μια απόδραση από εμάς τους ίδιους.
ΕΡ. Ένας ηθοποιός επηρεάζεται από ένα ρόλο; Χρειάζεται χρόνο για να απεμπλακεί συναισθηματικά από αυτόν;
ΑΠ. Ωραία ερώτηση γιατί υπάρχει η εντύπωση ότι ο ηθοποιός «ντύνεται» έναν ρόλο προσπαθώντας να τον πλησιάσει. Όταν τελειώνει η παράσταση δεν υπάρχει ρόλος, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου.
 
ΕΡ. Τι χρειάζεται για να πετύχει κάποιος στον θεατρικό χώρο, ταλέντο ή πάθος;
ΑΠ. Όλα! και θράσος, με την καλή έννοια… και τύχη… πολύ τύχη όμως.
ΕΡ. Τι θα συμβούλευες τους νέους που θέλουν ν΄ ασχοληθούν με την τέχνη της υποκριτικής;
ΑΠ. Πρώτα απ’ όλα να την αγαπάνε σωστά και με όλα τα δύσκολα, Να ξέρουν ότι δεν παραμένουν όλοι στο επάγγελμα κι ακόμα να πιστεύουν στον εαυτό τους.
ΕΡ. Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σου. Ετοιμάζεις κάτι για τον Χειμώνα;
ΑΠ. Ο χρόνος μικραίνει… νιώθω πια ότι κάθε παράσταση μπορεί να είναι η τελευταία… για πολλούς λόγους… θέατρο λοιπόν και μια ταινία.
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Να μην πεθάνει ποτέ το θέατρο! Σ΄ ευχαριστώ! Είσαι πολύ γλυκιά!
Η φωτογράφιση, πριν και κατά τη διάρκεια της παράστασης «Επιτρέποντες» του Μενάνδρου στο Μπάτη Π. Φαλήρου, πραγματοποιήθηκε από τον Θωμά Γιαννάκη

http://expresstime.gr/efige-prin-apo-ligo-apo-zoi-gnostos-ellinas-ithopios/ 

Επιμέλεια : Παύλος  Π.Νούνης