ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΛΕΞΕΙΣ» ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΤΑΝ ΜΟΝΟΝ Ο ΑΛΕΞΗΣ

Η «πτώση» είναι πάντοτε οδυνηρή. Ιδιαίτερα όταν επέρχεται τότε που το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια σου χωρίς κανένας από τους πιο κοντινούς σου να σε έχει έγκαιρα προειδοποιήσει. Είτε από άγνοια. Είτε για να μην σε …πικράνει.

Αυτό συνέβη, όπως αποκαλύπτεται, πια, όλο και πιο ξεκάθαρα από ακριτομύθιες, που δεν κολακεύουν το εσωτερικό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.  

Δηλώσεις που θυμίζουν το γνωστό «Να σε κάψω Γιάννη, να σ΄αλείψω μίξα …» δίνουν την εντύπωση πως ο χαρισματικός νεαρός καταληψίας της ΚΝΕ χρησιμοποιήθηκε από τον «μέντορα» του κ. Αλαβάνο και αργότερα από τους «σοφούς» γέροντες του ΣΥΡΙΖΑ για να υπηρετήσει ένα καλά προσχεδιασμένο σχέδιο.

  

Ένα μακροπόθεσμο πλάνο που οικοδόμησε αρχικά η ιστορική ηγεσία της Αριστεράς (Φλωράκης- Κύρκος) όταν θεώρησαν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου τους «έκλεψε» τα συνθήματα τους και ανταποκρίθηκε, πρώτος, στο αίτημα του λαού μας για «αλλαγή» μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Όταν δεν ευδοκίμησε η παραπομπή του στο ειδικό Δικαστήριο,  ακολούθησε η ήπια προσέγγιση με την ΝΔ όχι πια του Κωνσταντίνου  Μητσοτάκη αλλά του Κώστα Καραμανλή. 

Ο Φλωράκης ξενάγησε τον νεαρό αρχηγό της Δεξιάς στα ξερονήσια όπου είχαν μαρτυρήσει οι μαχητές της Αντίστασης και το 1998 υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των δύο παρατάξεων στον δεύτερο γύρο των Αυτοδιοικητικών Εκλογών. 

Από πλευράς ΝΔ το υπέγραψε ο βουλευτής Καρδίτσας Θεόδωρος  Αναγνωστόπουλος.

 

Με την σύμπραξη εκείνη η ΝΔ κυριάρχησε στους μεγάλους Δήμους της χώρας (Αθηνών. Πειραιά και Θεσσαλονίκης). 

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης οι αιφνιδιασμένοι και απογοητευμένοι πολίτες αναζήτησαν «αποδιοπομπαίους τράγους». 

Το ίδιο και όλο το πολιτικό σύστημα που δεν συνειδητοποίησε τον στόχο της Μέρκελ να χρησιμοποιήσει την χώρα μας για να εκφοβίσει  όσες είχαν μεγαλύτερο χρέος και έλλειμμα.

Πρώτο της θύμα ήταν ο Γιώργος  Παπανδρέου που είχε ήδη  αμφισβητηθεί από τους συντρόφους του με πρώτο και καλύτερο τον κ. Παπουτσή. 

Η χυδαία επίθεση του Σαρκοζί, όταν τόλμησε να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του δημοψηφίσματος (που είχε εγκρίνει η Καγκελάριος) όχι μόνον δεν ενόχλησε κανέναν αλλά λοιδορήθηκε. 

Λες και χλευάσθηκε κάποιος ξένος. Την ίδια τύχη θα είχαν και οι επόμενοι. 

Στο μεταξύ οι «σοφοί γέροντες» του ΣΥΡΙΖΑ είχαν επιλέξει με προσοχή τον στόχο πάνω στον οποίο θα έριχναν τα «βελάκια» τους.

Δεν επρόκειτο να διαπράξουν το λάθος του 1989. Ναι έφταιγαν οι προηγούμενοι  αλλά όχι ακριβώς όλοι. 

Στο «απυρόβλητο» τέθηκε, από την αρχή, ο Κώστας Καραμανλής , παρόλο που επί εποχής του διαπιστώθηκε το έλλειμμα του 16%. 

Προοδευτικά χαμήλωσαν οι επικρίσεις για τους «μεγάλους» (Κων. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου) και επικεντρώθηκαν στην εποχή του Κ. Σημίτη που «ενέχονταν» για την αδυναμία του να ελέγξει την φούσκα του Χρηματιστηρίου. 

Η σύγκρουση του με την Ιεραρχία της Εκκλησίας, στο θέμα των ταυτοτήτων, τον είχε κάνει «κόκκινο πανί» για μια μεγάλη μερίδα πιστών.

Από εκεί και έπειτα τίποτε δεν πήγε καλά για τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα. 

Η υπονόμευση της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου οδήγησε στην σύμπραξη ΝΔ –ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που τινάχθηκε στον αέρα όταν ο κ. Σαμαράς έκλεισε για λίγες ημέρες την ΕΡΤ. 

Δεν ήταν το μοναδικό τους λάθος. 

Η επιβολή του ΕΝΦΙΑ, τα σκάνδαλα Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου ξεχείλισαν την κούπα αγανάκτησης του κόσμου και η γνωστή από τον Μεσοπόλεμο κραυγή «Να φύγουν οι κλέφτες» αντηχούσε όλο και πιο συχνά.

Η αυτοκτονική επιλογή του κ. Σαμαρά να κατεβάσει δικό του υποψήφιο στις Αυτοδιοικητικές εκλογές του 2015 (αντί να στηρίξει τον κ. Σγουρό) οδήγησε στην εκλογή της κας Δούρου στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. 

Η ώρα της «Κυβερνώσας Αριστεράς» είχε σημάνει. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη, σαν έτοιμος από καιρό και δεν δίστασε να συγκυβερνήσει αγκαλιά με τον «αδελφό Πάνο».

Μαζί και με όλους όσοι προσέτρεξαν από την «καραμανλική» παράταξη και το παλιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ να μοιραστούν την εξουσία επικαλούμενοι «αντιδεξιές» καταβολές.

 

Κάτι που δεν δικαιολογούσε η επιλογή τον κ. Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας αντί του αγωνιστή  Μανώλη Γλέζου. 

Απτόητος ο κ. Τσίπρας προχώρησε  σε κάθε παραχώρηση που απαίτησε η φράου Μέρκελ.

 Όχι μόνον δεν κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ αλλά τήρησε κάθε παράγραφό του Μνημονίου επιβάλλοντας επαχθή φορολογία και υποθηκεύοντας κάθε περιουσιακό στοιχείο της χώρας.  

Επιδίωξε, μάλιστα, με την βοήθεια των πιο στενών συνεργατών του τον απόλυτο έλεγχο του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου.  

Η μεγάλη ευκαιρία για συμφιλίωση  είχε χαθεί και η πολιτική ζωή συνεχιζόταν σε κλίμα τοξικότητας με χτυπήματα κάτω και από την ζώνη της προσωπικής και οικογενειακής ζωής.

Η βεβαιότητα της απόλυτης επικράτησης που ενισχυόταν από τα κείμενα των λογογράφων του τον έκαναν να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. 

Το 2018 λίγο πριν από την λήξη της «δανειακής σύμβασης», δηλαδή του Μνημονίου, δεν δίστασε να κάνει ένα ακόμη χατίρι στην Γερμανία. 

Υπέγραψε την «Συμφωνία των Πρεσπών», για να αποτραπεί η περαιτέρω διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια, υποτιμώντας τον αντίκτυπο των συλλαλητηρίων, ένα εκ των οποίων δεν μετέδωσε καν η ΕΡΤ3.

Μεθυσμένος από τα διεθνή συγχαρητήρια περιφερόταν, τις παραμονές των εκλογών του 2019, στα κανάλια διαβεβαιώνοντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει «από τον γιο του αποστάτη».

Η διαφορά ήταν ήδη στο 8%, υπέρ της ΝΔ αλλά ουδείς του το έλεγε ή δεν ήθελε να το πιστέψει. 

Όμηρος  του ρόλου και της εικόνας που είχε κληθεί να υπηρετήσει προσπάθησε, μετά την ήττα, να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι να κάνει μια γενναία αυτοκριτική.

Τον μετέβαλε σε ένα αρχηγικό κόμμα και πριν από τον Μάιο του 2023 επέλεξε μια παρουσιάστρια για να εξωραΐσει το προφίλ του.

Οι ψηφοφόροι του απλά μπερδεύτηκαν περισσότερο. 

Αυτή την φορά όλοι γνωρίζαμε το αποτέλεσμα. Οι «δικοί» του όμως δεν ήθελαν να τον …πικράνουν.

   

Η αλήθεια θα τον προετοίμαζε για τα χειρότερα. 

Όπως την «συγκατοίκηση» του με τον κ. Μαραντζίδη. Έστω και για λίγες ημέρες. 

Οι σύντροφοι του δεν έχουν καταλάβει πως χωρίς αυτόν και το επικοινωνιακό του χάρισμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε στο 3%.