ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2023 Τα λεφτόδεντρα..!

Οταν έρχονται οι εκλογές ΟΛΑ τα κόμματα στην προσπάθειά τους να πείσουν τους ψηφοφόρους  να τα ακολουθήσουν στην κάλπη ΤΑΖΟΥΝ... λαγούς με πετραχήλια. Τα κόμματα εξουσίας που είναι πιθανόν να κληθούν να κυβερνήσουν είναι κάπως πιό συγκρατημένα στις εξαγγελίες γιατί σε λίγο καιρό μπορεί να χρειασθεί να υλοποιήσουν όσα υπόσχονταν. Τα κόμματα διαμαρτυρίας δεν έχουν όρια γιατί ξέρουν ότι ποτέ δεν θα χρειασθεί να εφαρμόσουν όσα υπόσχονται. Εδώ δεν κρίνω αν μια εξαγγελία είναι σωστή ή όχι ούτε αν είναι δίκαιη ή άδικη. Δυστυχώς αυτός ο χαρακτηρισμός ποικίλει από κόμμα σε κόμμα, από ομάδα σε ομάδα ανθρώπων και ένα σωρό άλλες διακρίσεις.

Παλιά, πριν από σαράντα τόσα χρόνια, όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, για να χρηματοδοτήσει τις υπέρογκες δαπάνες αύξησης μισθών, συντάξεων και επιδομάτων κατέφυγε στον δανεισμό με αποτέλεσμα το χρέος να εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη, να δημιουργήσει πληθωρισμό με τις αυξήσεις και με την αλήστου μνήμης ΑΤΑ να μπούμε ως χώρα σε ένα σπιράλ που ακόμα δεν λέμε να βγούμε απ’ αυτό. Βέβαια θα μου πείτε έφαγε καλά κόσμος και κοσμάκης μια μπουκιά ψωμί παραπάνω. Τα λεφτόδεντρα εκείνη την εποχή λοιπόν ήταν τα δάνεια με μεγάλα επιτόκια λόγω πληθωρισμού. Αργότερα ήταν τα λεφτά των επιδοτήσεων της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας τα οποία αντί να γίνονται επενδύσεις και να δημιουργούν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας δημιουργούσαν στασιμοπληθωρισμό, έφερναν υποτίμηση της δραχμής, νέο εισαγόμενο πληθωρισμό κοκ. Οι πιό πολλές υγιείς επιχειρήσεις έγιναν προβληματικές και η βιομηχανία με τις θέσεις εργασίας σχεδόν εξαφανίστηκε ή κοινωνικοποιήθηκε και την πληρώναμε όλοι μας. Στα σαράντα αυτά χρόνια πολλές κυβερνήσεις διαφορετικές είδαμε αλλά όλες είχαν προσαρμοσθεί στην αναζήτηση λεφτόδεντρων και κάπως τα κουτσοβόλευαν. Κάποια στιγμή όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και μετά ούτε δάνειο δεν μπορούσαμε να βρούμε και η χώρα χρεωκόπησε, μπήκαμε κάτω από την εποπτεία αυστηρών κανόνων των δανειστών μας που έσωσαν τις τράπεζές τους που μας είχαν αλόγιστα δανείσει και θέλοντας και μη ξαναχρεωθήκαμε και μισθούς μειώσαμε, και συντάξεις και δαπάνες κόψαμε και φόρους αυξήσαμε. Αυτοί που τους έλαχε να βρεθούν στην θέση της κυβέρνησης πλήρωσαν ακριβά την νύφη ως κόμματα και εμείς όλοι υποστήκαμε τις συνέπειες.

Σήμερα εκεί που είμαστε έχουμε δυό δρόμους μπροστά μας και διάφορα λεφτόδεντρα που θέλουμε δε θέλουμε θα χρησιμοποιήσουμε. Το πρώτο είναι το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ που έχει θεσπισθεί πριν μερικά χρόνια για να βγούμε από τις συνέπειες της κορωνοκαταιγίδας και το δεύτερο εμείς οι ίδιοι με τον πλούτο που έχει ο καθένας μας. Το πως θα χειρισθούμε αυτά τα δύο είναι θέμα επιλογής. Η μιά άποψη είναι τα λεφτά να πάνε σε όσους δημιουργούν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη και η άλλη να μοιραστούν στην κατανάλωση αυξάνοντας τους μισθούς, όπως το κάναμε παλιά και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

Από τα κόμματα που θα βρούμε μπροστά μας την ώρα της κάλπης η ΝΔ του Μητσοτάκη λέει ότι είναι εναντίον της αύξησης των φόρων, ισχυρίζεται ότι δεν θα επιβάλει νέους ή δεν θα αυξήσει τους παλιούς, φαίνεται ότι θα δώσει λεφτά κατά προτεραιότητα σε εκείνους που νομίζει ότι μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και τα όποια λεφτά θα μοιράσει στους υπόλοιπους θα προέρχονται από την ανάπτυξη της οικονομίας και όχι από την ανακατανομή των εισοδημάτων μέσω αύξησης της φορολογίας. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ προτείνουν την αναδιάρθρωση των φόρων με μεγαλύτερη φορολόγηση των πλούσιων για να βρούν από εκεί τα έσοδα για να χρηματοδοτήσουν τις πολιτικές αναδιανομής που θέλουν να εφαρμόσουν. Τέτοιες μεθόδους δοκιμάσαμε συστηματικά στο παρελθόν, ιδιαίτερα στη διάρκεια του τρίτου μνημονίου με ομολογηθείσα ως λανθασμένη την πολιτική επιβάρυνσης της μεσαίας τάξης αλλά σήμερα βλέπουμε την διακήρυξη ακριβώς όμοιων πολιτικών με άλλα λόγια και άλλη σύνθεση. 

Ακόμα καλά καλά δεν άρχισε η προεκλογική εκστρατεία και βλέπουμε μπροστά μας δύο σαφώς διαφορετικές πολιτικές. Από τη μιά η ΝΔ του Μητσοτάκη που εφάρμοσε ακριβώς αυτά που λέει και θα μπορούσε να πεί κανείς ότι επιβραβεύτηκε στις προηγούμενες εκλογές και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που έχουν παρόμοιες οικονομικές πολιτικές αναδιανομής αλλά δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτα παρά το ότι προτείνουν παρόμοια, θεωρητικά στρέφονται εναντίον  της πολιτικής της ΝΔ αλλά ουσιαστικά στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου σε μια αδυσώπητη μάχη για το ποιός θα επικρατήσει δίνοντας όπλα και επιχειρήματα στον θεωρητικά κύριο αντίπαλό τους που είναι ο Μητσοτάκης. Οπως και να το κάνουμε δεν βλέπω άλλον που μπορεί να κερδίσει από αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο των δύο μελών της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής ομάδας (εντάξει ο ένας είναι παρατηρητής) εκτός από τον βασικό τους αντίπαλο. Ο ακήρυχτος πόλεμος βέβαια έχει ιστορία και ρεβανσισμό και ούτε η ιστορία μπορεί να ξεχαστεί ούτε οι πληγές των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη δεκαετία εύκολα θα κλείσουν ιδιαίτερα για εκείνους που είδαν το κόμμα τους σχεδόν να διαλύεται από τις θύελλες των μνημονίων αλλά και όσα ακολούθησαν πριν από τις πρό προηγούμενες εκλογές.

Οι πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις δεν διαφοροποιούνται ουσιαστικά σε σχέση με τα αποτελέσματα των πολύ πρόσφατων εκλογών απλά προσθέτουν δυό μικρά κόμματα στη βουλή στα δεξιά και τα αριστερά που κάνουν πιό δύσκολη την «παντοδυναμία» της ΝΔ του Μητσοτάκη αλλά μάλλον άνετη αυτοδυναμία φαίνεται να εξασφαλίζεται. Ιδωμεν... έχουμε δρόμο ακόμα.